قبل از اختراع پورت USB، کامپیوترها به چه چیزی مجهز بودند؟

امروزه پورت USB یکی از بدیهی‌ترین بخش‌های دنیای فناوری است؛ یک گوشی، کیبورد یا هر گجت دیگری را وصل می‌کنید و همه‌چیز به سادگی کار می‌کند؛ اما این سادگی تا چندی پیش بیشتر شبیه داستان‌های علمی-تخیلی بود.

به گزارش زومیت، قبل از سال ۱۹۹۶ و تولد USB، اتصال دستگاه‌های جانبی به کامپیوتر تجربه‌ای کابوس‌وار بود: قطعات زیاد، دستورالعمل‌های نامشخص و اعصابی که قطعاً خرد می‌شد.

کامپیوترهای دهه‌ی ۸۰ و اوایل دهه‌ی ۹۰ میلادی، میزبان انبوهی از پورت‌های مختلف مانند سریال، پارالل، PS/2 و SCSI بودند که هرکدام کابل، سرعت و قواعد راه‌اندازی خاص خود را داشتند. اتصال یک دستگاه، تازه شروع ماجرا بود و کاربران باید به‌صورت دستی تنظیماتی مانند IRQ و پورت COM را وارد می‌کردند؛ تنظیماتی که بیشتر به کنترل هواپیما شباهت داشت تا یک کامپیوتر خانگی.

در آن دوران، هر دستگاهی به زبان خودش صحبت می‌کرد و به پورت خودش نیاز داشت. پورت سریال که برای ماوس و مودم استفاده می‌شد، سرعت بسیار پایینی داشت. پورت پارالل با آن کانکتور بزرگ ۲۵ پین مخصوص پرینترها بود و کمی سریع‌تر عمل می‌کرد؛ اما بسیار حساس بود و نمی‌شد چند دستگاه را به‌صورت زنجیروار به آن متصل کرد.

پورت PS/2 کار را برای ماوس و کیبورد کمی ساده‌تر کرد و اپل با پورت اختصاصی ADB راه خود را می‌رفت. هارد دیسک‌های اکسترنال و اسکنرها از پورت قدرتمند اما گران‌قیمت و بدقلق SCSI استفاده می‌کردند و دسته‌های بازی به یک «گیم پورت» مجزا، معمولاً روی کارت صدا نیاز داشتند.

این به‌هم‌ریختگی تا اواسط دهه‌ی ۹۰ ادامه داشت تا اینکه غول‌های فناوری آن زمان، از جمله اینتل، مایکروسافت و کامپک، سرانجام به توافق رسیدند تا یک پورت واحد برای حکمرانی بر تمام دستگاه‌ها خلق کنند.

نتیجه‌ی این توافق، تولد USB در سال ۱۹۹۶ بود. برای اولین بار، یک کابل می‌توانست هم برق و هم اطلاعات را منتقل کند و به کاربران اجازه می‌داد بدون ری‌استارت‌کردن کامپیوتر، دستگاهی را متصل یا جدا کنند.

نسخه‌ی کاربردی‌تر با نام USB 1.1، در سال ۱۹۹۸ با سرعتی تا ۱۲ مگابیت‌برثانیه رونمایی شد که در آن زمان فوق‌العاده بود. در این میان، اپل با عرضه‌ی کامپیوتر iMac G3 که تمام پورت‌های قدیمی را حذف و تنها از USB استفاده می‌کرد، نقشی کلیدی در تسریع پذیرش این استاندارد ایفا کرد.