موجوداتی کوچک در مژه های ما زندگی می‌کنند آیا باید نگران باشیم؟
آیا درست است که حشرات کوچکی در مژه‌های ما زندگی می‌کنند؟ پاسخ علمی این است: بسیاری از حشرات ریز روی صورت مان از جمله در مژه‌های مان زندگی می‌کنند.
بر روی صورت از جمله در مژه‌های بسیاری از ما موجودات بسیار ریزی وجود دارد که معمولا باعث نگرانی نمی‌شوند. آن‌ها هم چنین می‌توانند در سایر نواحی صورت و به شکلی کم‌تر متداول در سایر نقاط بدن مانند کشاله ران نیز دیده شوند. این کنه‌ها مشکلی ایجاد نمی‌کنند مگر آن که تعادل بین آن‌ها و سیستم ایمنی بدن ما از بین برود و شروع به تکثیر کنند و باعث بروز علائم شوند.
در اینجا پرسشی را مطرح می‌کنیم: آیا درست است که حشرات کوچکی در مژه‌های ما زندگی می‌کنند؟ پاسخ علمی این است: بسیاری از حشرات ریز روی صورت مان از جمله در مژه‌های مان زندگی می‌کنند.
انگل دمودکس نوعی کنه میکروسکوپی نیمه شفاف، ریز و سیگاری شکل با هشت پا می‌باشد که به طور طبیعی در فولیکول‌های مو و غدد چربی پوست انسان زندگی می‌کند. وجود تعداد کمی از این انگل در پوست بی ضرر و حتی مفید است، زیرا از سلول‌های مرده پوست تغذیه می‌کند، اما افزایش بیش از حد جمعیت دمودکس می‌تواند منجر به بروز مشکلات پوستی مانند آکنه، روزاسه، خارش، قرمزی، و التهاب شود.
آن‌ها می‌توانند بخزند، تغذیه کنند و تخم بگذارند و از آنجایی که بسیار کوچک هستند چندین عدد از آن‌ها می‌تواند روی سر یک سوزن قرار گیرند و ممکن است هرگز متوجه نباشیم که در آنجا قرار دارند.
“ملانی میسن” استادیار بالینی بینایی سنجی در دانشگاه برکلی کالیفرنیا می‌گوید:”من همواره به بیماران ام می‌گویم ما هرگز تنها نیستیم”! هر اندازه نیز که نگران کننده به نظر برسد نباید خیلی ما را نگران کند. این کنه‌ها بخشی از میکروبیوم طبیعی پوست ما هستند که شامل سایر میکروارگانیسم‌ها نیز می‌شوند.
نتایج تحقیقات نشان می‌دهند که آن کنه‌ها معمولا توسط سیستم ایمنی ما کنترل می‌شوند، اما گاهی اوقات می‌توانند علائم نگران کننده‌ای مانند قرمزی، التهاب و سوزش و مشکلات بینایی را ایجاد کنند.
با این وجود، کارشناسان می‌گویند هنگامی که مشکلاتی ایجاد می‌شود مایت‌ها یا هیره‌ها موجوداتی میکروسکوپی که از شاخه بندپایان و رده عنکبوتیان هستند را می‌توان با درمان‌های ساده کنترل کرد. هیره‌ها به همراه کنه‌ها به زیررده کنه‌ها تعلق دارند. هیره‌ها از پرگونه‌ترین و موفق‌ترین بی مهرگان سیاره زمین هستند.
کنه دمودکس اغلب در دوران کودکی فرد بر روی بدن او قرار می‌گیرد و عمدتا از طریق تماس پوست به پوست با دیگران منتقل می‌شود. شیوع آن‌ها می‌تواند با افزایش سن افزایش یابد و طبق نتایج یک مطالعه تقریبا ۹۵ درصد از افراد تا سن ۷۲ سالگی دچار آلودگی از طریق آن می‌شوند.
دو گونه اصلی دموکس معمولا در انسان یافت می‌شوند: Demodex folliculorum که معمولا در فولیکول‌های مو از جمله در مژه‌ها زندگی می‌کند و Demodex brevis که معمولا در غدد چربی زندگی می‌کند و سلول‌های مرده پوست و سبوم یا ماده چریی و مومی شکلی که توسط غدد چربی در پوست انسان ترشح می‌شوند را می‌خورد.
آن‌ها هم چنین می‌توانند در سایر نواحی صورت و به شکلی کم‌تر متداول در سایر نقاط بدن مانند کشاله ران نیز دیده شوند. این کنه‌ها مشکلی ایجاد نمی‌کنند مگر آن که تعادل بین آن‌ها و سیستم ایمنی بدن ما از بین برود و شروع به تکثیر کنند و باعث بروز علائم شوند.
برای مثال، تجمع بیش از حد آن‌ها در اطراف چشم‌ها باعث بروز بلفاریت یا التهاب پلک‌ها به ویژه در لبه آن می‌شود یک بیماری چشمی که با قرمزی، خارش، التهاب و در موارد بسیار نادر و شدید یک بیماری التهابی قرنیه محیطی به نام کراتیت حاشیه‌ای مشخص می‌شود مرتبط است.
با این وجود، هنوز برای ما کاملا مشخص نیست که چه چیزی باعث افزایش بیش از حد کنه‌ها در برخی افراد می‌شود و کدام یک در اولویت قرار می‌گیرند: افزایش بیش از حد کنه‌ها یا بلفاریت.
“ناتاشا هرز” چشم پزشک و سخنگوی آکادمی چشم پزشکی آمریکا می‌گوید:”تجمع بیش از حد آن در سایر قسمت‌های صورت با برخی از بیماری‌های پوستی رایج مانند روزاسه همراه است که جدی نیست، اما به صورت بثورات قرمز طولانی مدت روی پیشانی، گونه‌ها و بینی ظاهر می‌شود”.
افرادی که علائم مرتبط با چشم مانند قرمزی، سوزش، پوسته پوسته شدن و چسبیدن پلک یا مشکلات بینایی را دارند باید به چشم پزشک مراجعه کنند. افرادی که قرمزی صورت همراه با برجستگی‌های متورم و مملو از چرک و رگ‌های خونی کوچک قابل مشاهده نشانه‌های آشکار روزاسه را تجربه می‌کنند ممکن است بخواهند با یک متخصص پوست مشورت کنند.
درمان‌ها ممکن است شامل اسکراب صورت (لایه برداری پوست) و دستمال مرطوب حاوی غلظت کم روغن درخت چای (استفاده از غلظت بالا توصیه نمی‌شود، زیرا غلظت‌های بالا می‌توانند برای چشم مضر باشند)، استفاده از قطره چشمی دارویی در صورت وجود جمعیت بیش از حد آن موجودات در اطراف چشم و حتی برخی از دارو‌های ضد انگلی و آنتی بیوتیک‌های خاص برای عفونت‌های صورت باشند.
میسن می‌گوید:”هدف ما این نیست که آن‌ها را به طور کامل ریشه کن کنیم. هدف ما این است که آن‌ها را به جمعیتی برسانیم که برای بیماران خوب باشد. عملا غیرممکن است که آن‌ها را به طور کامل از بدن خود خارج کنید”.
