آب و رطوبت بزرگ‌ترین دشمن بمب‌افکن B-2!

اگرچه B-2 به عنوان یکی از قدرتمندترین و بی‌سروصداترین بمب‌افکن‌های جهان به نمایش گذاشته می‌شود، اما مهندسان دائما بر این نکته تاکید کرده‌اند که این هواپیما در برابر باران بسیار حساس است. گزارشات نشان داده‌اند که پوشش رادارگریز این وسیله در شرایط بارانی در معرض خطر فرسایش بیشتری قرار دارد. طراحی این بمب‌افکن ۲ میلیارد دلاری موجب شده بود که آب در محفظه‌ها، مجاری و دریچه‌های مختلف آن جمع شود. این عیوب عامل سقوط بمب‌افکن B-2 به نام “روح کانزاس” در سال ۲۰۰۸ بودند.

قرارگیری در معرض آب و رطوبت؛ مشکلی بزرگ برای هواپیمای رادارگریز آمریکا

گزارش دیوان کل محاسبات آمریکا نشان داد که بمب‌افکن‌های بی-۲ به آب‌وهوای نامساعد، آب و رطوبت حساس هستند. همچنین اگر برخی از سطوح تقویت‌کننده این هواپیما که دیدنشان دشوار است، در معرض آب یا رطوبت قرار گیرند، می‌توانند آسیب ببیند. از سوی دیگر، آب و رطوبت ممکن است در محفظه‌ها، مجاری و دریچه‌های هواپیما جمع شوند و در عملکرد سیستم‌ها اختلال ایجاد کنند. اگر اب انباشته‌شده یخ بزند، ذوب کردن و تخلیه آن می‌تواند ۲۴ ساعت طول بکشد.

مقامات نیروهای هوایی آمریکا گفتند بعید است که حتی با بهبود مواد و فرایندهای تعمیر، حساسیت بمب‌افکن B-2 به رطوبت و آب‌وهوا یا نیاز به محیط‌های کنترل‌شده برای رفع مشکلات بخش‌هایی که به سختی دیده می‌شوند، به‌طور کامل برطرف شود. بنابراین، نیروی هوایی تصمیم گرفت که بمب‌افکن‌های بی-۲ را بدون پناهگاه در جایی مستقر نکند، زیرا برخی از قسمت‌هایی از بدنه آن به اندازه‌ای که انتظار می‌رفت مقاوم نیستند و نیاز به نگهداری طولانی‌مدت دارند و ممکن است پس از هر پرواز در یک پناهگاه کنترل‌شده محیطی مورد بررسی قرار گیرند.

نتایج آزمایش عملیاتی انجام‌شده روی نمونه‌ای از بمب‌افکن B-2

گزارش آزمایش عملیاتی برای بمب‌افکن B-2 نشان می‌داد که این وسیله جنگی به تعمیر و نگهداری مکرر و زمان‌بر نیاز دارد و به شرایط آب‌وهوایی نامساعد و رطوبت حساس است. براساس نتایج آزمایشات، برخی از قسمت‌های بدنه که دیدنشان دشوار است، هر بار که هواپیما پرواز می‌کرد آسیب می‌دیدند و تعمیرشان نیازمند همکاری ۳۹ درصد از ۸۰ نفر تیم تعمیر بود. طبق گزارشی قدیمی، این حدود سه برابر بیشتر از عامل بزرگ در ساعت تعمیر و نگهداری این سازه هوایی غول‌پیکر بود.

افزون‌بر این، مشکلات مربوط به قسمت‌های اشاره‌شده نیز بر درصد زمانی که B-2 تا حدی یا به‌طور کامل قادر به انجام یک ماموریت بود، تاثیر گذاشته است که با در نظر گرفتن ویژگی دیده‌نشدنشان به‌طور قابل توجهی کمتر بود. هنگامی که این ویژگی در نظر گرفته نمی‌شد، میزان آمادگی برای انجام ماموریت در یک دوره ۱۲ ماه منتهی به مارس ۱۹۹۷ برابر با ۶۶ درصد بود. با این حال، هنگامی که مشکلات برای همان دوره زمانی در نظر گرفته می‌شدند، این رقم به ۲۶ درصد کاهش می‌یافت.

باران نه تنها موجب به‌وجودآمدن مشکلات برای قابلیت مخفی‌شدن و نگهداری B-2 می‌شد، بلکه نقش زیادی در نابودی آن داشت. در سال ۲۰۰۸، نیروی هوایی ایالات متحده خلاصه‌ای از تحقیقات حادثه‌محور درباره سقوط B-2 در پایگاه هوایی اندرسن در گوام منتشر کرد. در این گزارش آمده است که داده‌های هوایی تحریف‌شده منجر به سقوط این هواپیما بلافاصله پس از برخاستن شده و به‌طور خاص به رطوبت در واحدهای مبدل و پورت آن در طول کالیبراسیون داده‌های هوایی اشاره شده است. پوشش‌های بدنه یک مشکل دائمی برای بمب‌افکن مذکور بودند تا اینکه نورثروپ دستگاه‌هایی را برای اعمال مداوم لایه‌های بیرونی از چسب و روکش‌های مختلف را توسعه داد. طبق این گزارش، استفاده از پوشش‌های جدیدتر B-21 به عنوان آخرین مرحله در تولید آن در نظر گرفته شده است.

منبع:دیجینوی