۱۳ تانک قدیمی که هنوز هم می‌جنگند!

تولید و نگهداری تانک‌ها هزینه‌بر است و ارتش‌ها به ندرت می‌توانند ناوگان خود را به طور کامل نوسازی کنند. به همین دلیل، بسیاری از کشورها با به‌روزرسانی مداوم، عمر عملیاتی این ماشین‌های جنگی را افزایش می‌دهند.

به گزارش گجت نیوز، این رویکرد به آن‌ها امکان می‌دهد تا تجهیزات قدیمی را با فناوری‌های جدید سازگار کرده و همچنان در میدان نبرد رقابتی نگه دارند. با ما همراه باشید تا راز ماندگاری این کهنه‌کارهای آهنین را کشف کنید.

تانک‌های قدیمی: چرا هنوز در میدان نبردند؟
تانک‌ها ستون فقرات هر نیروی رزمی قدرتمند هستند. آن‌ها قدرت آتش سنگین، تحرک و زره را فراهم می‌کنند و به ارتش اجازه می‌دهند تا از میان آتش دشمن پیشروی کرده و با خشونت انفجاری پاسخ دهد. این قدرت و کارایی با هزینه‌های مالی گزافی همراه است. خرید تانک‌ها میلیون‌ها دلار هزینه دارد و نگهداری و مهمات نیز در طول زمان میلیون‌ها دلار دیگر به این قیمت اضافه می‌کند. از این رو، بیشتر ارتش‌ها این توانایی را ندارند که هر دهه به طور کامل ناوگان تانک‌های خود را جایگزین کنند. در عوض، بسیاری از کشورها تلاش می‌کنند تا تانک‌هایشان تا حد امکان دوام بیاورند و آن‌ها را از کشورهای دیگر خریداری کرده یا سلاح‌ها و زره‌هایشان را ارتقا می‌دهند تا این عتیقه‌ها را به ماشین‌های جنگی مدرن تبدیل کنند. قدیمی بودن یک چیز لزوماً به معنای منسوخ شدن آن نیست و با نگهداری صحیح (و یک مکانیک ماهر)، یک تانک با طراحی هسته‌ای مناسب می‌تواند ده‌ها سال دوام بیاورد.

آخرین نسل تانک‌های قدیمی پرکار
این بخش به تانک‌هایی می‌پردازد که با وجود اینکه سال‌ها از طراحی اولیه آن‌ها می‌گذرد، هنوز در جنگ‌های مدرن نقش‌آفرینی می‌کنند و اغلب با به‌روزرسانی‌های اساسی به صحنه نبرد بازگشته‌اند.

لئوپارد ۲A۴: نماد مهندسی آلمانی
تانک لئوپارد ۲ توسط آلمان در دهه ۱۹۷۰ توسعه یافت. لئوپارد ۲ که به اصول مهندسی آلمان وفادار بود، برای دوام ساخته شده و نسخه‌های بی‌شماری در طول سالیان متمادی از آن ارائه شده است. محبوب‌ترین مدل آن، لئوپارد 2A4 است که تولید آن در سال ۱۹۸۵ آغاز شد. مدل 2A4 با ارتقای زره و افزودن سیستم سرکوب آتش به داخل، لئوپارد ۲ اولیه را بهبود بخشید و به واحدهای آسیب‌دیده اجازه می‌داد در صورتی که آسیب آتش داخلی خیلی شدید نبود، به جنگیدن ادامه دهند. امروزه، لئوپارد 2A4 به طور گسترده در سراسر اروپا مورد استفاده قرار می‌گیرد. در سال ۲۰۲۳، کشورهایی مانند لهستان، نروژ و فنلاند ده‌ها دستگاه از این تانک‌ها را برای کمک به اوکراین در دفاع از خود در برابر جنگ ناخواسته روسیه، اهدا کردند. کرواسی نیز در حال ارتقای ناوگان تانک خود به لئوپارد 2A8 است و در ازای آن، تعهد کرده تا تانک‌های M-84 موجود خود را به اوکراین اهدا کند. M-84 بر اساس T-72 ساخته شده است.

M۱ آبرامز: غول آمریکایی میدان نبرد

وقتی به یک تانک مدرن آمریکایی فکر می‌کنید، به یاد M1 آبرامز می‌افتید. M1 و ظاهر ترسناک و زاویه‌دار آن از زمان ورود به خدمت در سال ۱۹۸۰، نماد برتری زرهی بوده است. M1 با وجود اندازه و وزن عظیم، می‌تواند به سرعت بیش از ۶۴ کیلومتر بر ساعت در جاده و ۴۰ کیلومتر بر ساعت در زمین‌های ناهموار برسد. تصویر تانک‌های M1 که در طول عملیات طوفان صحرا در سراسر شن‌ها می‌تازیدند، تصویری ماندگار از اوایل دهه ۱۹۹۰ است و M1 را می‌توان چهره آن جنگ خاص، قطعه سخت‌افزار شاخصی که درگیری را تعریف کرد، در نظر گرفت. ایالات متحده دست‌کم ۳۱ تانک M1A1 را به اوکراین برای جنگ جاری آن در برابر تجاوز روسیه اهدا کرد. استرالیا نیز در میانه ارتقای ناوگان خود به مدل M1A2، مدل‌های M1A1 بازنشسته شده خود را به اوکراین اهدا کرد. تا زمان نگارش این مطلب، حدود ۴۰ تانک استرالیایی به اوکراین فرستاده شده‌اند. متأسفانه، بسیاری از M1‌های اوکراین از نبرد فعال خارج شده‌اند، زیرا اوکراین و ایالات متحده مجبور به سازگاری با پهپادهای شکارچی-قاتل روسی و توانایی آن‌ها در ضربه زدن به نقاط ضعف آسیب‌پذیر M1 شده‌اند. در نتیجه، اوکراین این واحد را با صفحات محافظ و زره واکنشی انفجاری (ERA) بازطراحی کرده تا بقای آن را در برابر تاکتیک‌های روسیه افزایش دهد.

T-۷۲: کهنه‌کار پرکار شوروی
این تانک دوران شوروی در سال ۱۹۷۲ به عنوان رقیبی برای مدل T-64 وارد خدمت شد. T-72 در بسیاری از درگیری‌های مرتبط با شوروی/روسیه در طول و پس از جنگ سرد، مانند جنگ ایران و عراق، جنگ ۱۹۸۲ لبنان و جنگ‌های چچن، مورد استفاده قرار گرفت. به لطف وضعیت آن به عنوان یک قطعه سخت‌افزار نسبتاً ارزان، T-72 از زمان پیدایش خود در تقریباً هر جنگی در سراسر جهان ظاهر شده است، از جمله درگیری بوکوحرام در نیجریه در سال ۲۰۱۵، جنگ داخلی گرجستان، جنگ داخلی رواندا و بسیاری دیگر. اخیراً، T-72 در هر دو طرف جنگ روسیه و اوکراین، از درگیری ۲۰۱۴ در دونباس تا حمله تمام‌عیار جاری، مورد استفاده قرار گرفته است. علاوه بر عرضه T-72های خود اوکراین، این کشور کمک‌هایی در قالب واحدهای اضافی از لهستان و جمهوری چک دریافت کرد. تا زمان نگارش این مطلب، گمان می‌رود بیش از ۳۰۰ دستگاه T-72 اوکراینی در نبرد با نیروهای روسی بوده‌اند، در حالی که روسیه احتمالاً بیش از ۱۲۰۰ دستگاه از آن‌ها را در اوکراین از دست داده است.

T-۶۴: محصول اوکراین در دوران شوروی
برخلاف تانک‌های قبلی، T-64 در خارکف اوکراین، زمانی که این کشور بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بود، مونتاژ شد. این تانک در اوایل دهه ۱۹۶۰ توسعه یافت، اما تا سال ۱۹۶۷، یعنی ۴ سال پس از دریافت اولین واحدها توسط ارتش، به طور رسمی توسط شوروی پذیرفته نشد. پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، اوکراین به نگهداری و ارتقای T-64های خود ادامه داد تا آن‌ها را در برابر تانک‌های مدرن‌تر رقابتی نگه دارد. زمانی که روسیه در سال ۲۰۲۲ حمله تمام‌عیار خود به اوکراین را آغاز کرد، مدافعان با تمام قوا وارد عمل شدند. با وجود ارتقای ناوگان خود به مدل‌های پیشرفته T-64B و مدل‌های بعدی، مدل‌های قدیمی‌تر نیز در میدان نبرد دیده شدند که توسط ارتش اوکراین و جدایی‌طلبان تحت حمایت روسیه در منطقه دونباس مورد استفاده قرار می‌گرفتند. تا زمان نگارش این مطلب، تقریباً ۶۰۰ دستگاه T-64 اوکراینی توسط روسیه منهدم یا تصرف شده‌اند. در سایر نقاط جهان، کنگو ناوگان کوچکی از تانک‌های T-64B1M را دارد که در سال ۲۰۱۶ از اوکراین خریداری کرده است.

AMX-۳۰: توپ شیشه‌ای فرانسوی

در دنیای بازی‌های نقش‌آفرینی رومیزی، اصطلاحی به نام “توپ شیشه‌ای” وجود دارد که به شخصیت‌هایی اشاره دارد که قدرتمند اما شکننده هستند؛ قادر به ایجاد آسیب زیاد اما ناتوان در تحمل آسیب‌های قابل توجه. وقتی صحبت از تانک‌های جنگی می‌شود، AMX-30 فرانسوی معادل تانکی یک توپ شیشه‌ای است. زره آن برای محافظت در برابر آتش سلاح‌های کوچک کافی بود، اما وقتی نوبت به نبردهای تانک به تانک یا توپخانه سنگین‌تر می‌رسید، بزرگترین دارایی دفاعی AMX-30 سرعت آن (به لطف عدم وجود زره!) و توپ ۱۰۵ میلی‌متری آن بود که تئوریکاً می‌توانست بیشتر تهدیدات را قبل از اینکه فرصت شلیک داشته باشند، از بین ببرد. AMX-30 در دهه ۱۹۶۰ توسعه یافت و اولین بار در سال ۱۹۷۳ در جریان قیام پلی‌تکنیک آتن به کار گرفته شد، اگرچه درگیری یک تانک با گروهی از دانشجویان ضد نظامی به سختی می‌توان یک عملیات نظامی در نظر گرفت. AMX-30 توسط قطر و فرانسه در طول جنگ خلیج فارس مورد استفاده قرار گرفت و چندین کشور هنوز واحدهایی از آن را در خدمت دارند.

پایداری تانک‌های قدیمی در دهه‌های میانی
این بخش به تانک‌هایی می‌پردازد که در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ میلادی طراحی و ساخته شده‌اند و با وجود اینکه ممکن است در خط مقدم نبردهای بزرگ کمتر دیده شوند، همچنان در ارتش‌های مختلف جهان نقش مهمی ایفا می‌کنند.

لئوپارد ۱: نسل اول جنگ‌افزار آلمانی
لئوپارد ۱ آلمانی به سال ۱۹۶۵ بازمی‌گردد. با وجود اینکه ظاهراً توسط جانشین خود، لئوپارد ۲ و مدل‌های آن جایگزین شد، لئوپارد اصلی در زمینه نبردهای زرهی رقابتی باقی ماند. لئوپارد ۱ با وزن سبک (برای یک تانک) و توپ اصلی ۱۰۵ میلی‌متری خود، از نظر تحرک و قدرت آتش جلوتر از زمان خود بود، ویژگی‌هایی که در جنگ‌های مدرن همچنان مفید هستند. گفته می‌شود جنگ‌های امروزی از نظر فناوری پیشرفته و با رایانه هدایت می‌شوند، اما در نهایت، تخریب همیشه وحشیانه است و گاهی اوقات برای انجام کار به یک ماشین قدیمی نیاز دارید. علاوه بر مدل‌های لئوپارد ۲، کشورهایی مانند آلمان، دانمارک و هلند بیش از صد واحد از لئوپارد ۱ و مدل‌های آن را به اوکراین اهدا کرده‌اند. این شامل نمونه اولیه لئوپارد 1A5BE با برجک جدید و بدون سرنشین است. این سلاح آزمایشی فناوری مدرن را به یک قاب کلاسیک اضافه می‌کند و زندگی تازه‌ای به این جنگ‌افزار قدیمی می‌بخشد. توسعه افزودنی‌های جدید برای سلاح‌های موجود، بسیار مقرون به صرفه‌تر از توسعه یک تانک کاملاً جدید است. این کار کارآمد است و گواهی بر میراث ماندگار لئوپارد ۱ است.

تایپ ۵۹: از ویتنام تا خاورمیانه
تانک تایپ ۵۹ توسط چین در اواخر دهه ۱۹۵۰ توسعه یافت و رسماً در سال ۱۹۵۹ وارد خدمت شد که نام آن را از همین سال گرفت. تایپ ۵۹ که بر اساس T-54 اتحاد جماهیر شوروی از سال ۱۹۴۶ ساخته شد، در جنگ ویتنام به کار گرفته شد، جایی که توسط نیروهای ارتش ویتنام شمالی (NVA) علیه تانک‌های آمریکایی مانند M41 واکر بولداگ استفاده شد. توپ ۱۰۰ میلی‌متری آن در برابر زره‌های غربی مؤثر بود، اما سلاح‌های دستی مانند RPG-7 برای نیروهای محلی عموماً مؤثرتر بودند، همان‌طور که برای یک ارتش چریکی که بیشتر به تاکتیک‌های ضربتی و فرار متکی است تا رویارویی مستقیم. تا سال ۲۰۲۴، چین هنوز ۴۰۰ مدل مشتق شده از تایپ ۵۹ را در خدمت دارد و این تانک در کشورهایی مانند کره شمالی، کنگو، ایران، پاکستان و سودان به طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. بنابراین، اگر جنگی در خاورمیانه یا آفریقای مرکزی رخ دهد، به احتمال زیاد تانک‌های تایپ ۵۹ را در میدان نبرد خواهید دید. اگرچه تولید این تانک در دهه ۱۹۸۰ متوقف شد، اما با کیت‌های ارتقاء، از منسوخ شدن واحدهای موجود جلوگیری شد. بنگلادش مدل خاص خود از این تانک را با نام تایپ ۵۹ دورجوی دارد که در سال ۲۰۱۵ معرفی شد. این مدل به وضوح یک تایپ ۵۹ است، اما با یک ارتقاء سراسری که آن را با تانک‌های مدرن رقابتی می‌کند.

T-۵۵: پرتیراژترین تانک جهان

تایپ ۵۹ چینی که پیش‌تر ذکر شد، بر اساس T-55، یک تانک شوروی از دوران پس از جنگ جهانی دوم ساخته شده بود. سری T-54/T-55، همراه با تانک خواهرش، T-54، از جمله پرکاربردترین تانک‌ها در جهان و پایه و اساس بسیاری از مدل‌ها و مشتقات هستند. وقتی به یک تانک فکر می‌کنید، احتمالاً این تصویری است که در ذهنتان شکل می‌گیرد. مانند بسیاری از تانک‌های دوران شوروی در این لیست، T-55 در حال حاضر در جنگ اوکراین مورد استفاده قرار می‌گیرد و هر دو طرف از واحدهای T-55 استفاده می‌کنند، اگرچه مدل‌های اوکراین کارآمدتر از نسخه‌های منسوخ و بدون ارتقای مورد استفاده توسط روسیه هستند. خارج از کشورهای شوروی سابق، T-55 به طور گسترده در آسیا، اروپا و حتی آمریکای جنوبی مورد استفاده قرار می‌گیرد و از زمان پیدایش خود عملاً در هر جنگی به کار گرفته شده است. بسیاری از T-55های امروزی فراتر از قابلیت‌های اصلی خود در دوران پس از جنگ جهانی دوم ارتقا یافته‌اند، اما در هسته خود، همان ماشینی هستند که در سال ۱۹۵۶ در خط مونتاژ شوروی ساخته شد و ریشه‌های آن به T-54 اصلی، که اولین بار در سال ۱۹۴۶ وارد خدمت شد، بازمی‌گردد.

M-۴۷ پاتون: تانک بی‌تجربه آمریکا
ژنرال جورج اس. پاتون شاید شناخته‌شده‌ترین چهره در تاریخ ارتش آمریکا باشد. او در جنگ جهانی اول جنگید و تفکر تاکتیکی او به متفقین در پیروزی در جنگ جهانی دوم کمک کرد. تانک M47 نام او را یدک می‌کشد و مانند خود او، یک قطعه سخت‌افزار آمریکایی سرسخت بود. برخلاف خود او، M47 پاتون هرگز در خدمت آمریکا مورد آزمایش قرار نگرفت، زیرا هرگز در نبرد شرکت نکرد، حداقل با ارتش ایالات متحده. ایران از M47 در طول جنگ ایران و عراق استفاده کرد و ترکیه از آن‌ها در حمله خود به قبرس در سال ۱۹۷۴ بهره برد. امروزه، تنها کشوری که هنوز از M47 استفاده می‌کند، ایران است. با این حال، یک M47 خاص هنوز هم در ایالات متحده به نوعی فعال است. آرنولد شوارتزنگر، در زمان خدمت خود در ارتش اتریش، با یک تانک M47 کار می‌کرد. در دهه ۱۹۹۰، او همان تانک را خریداری کرد و برای جمع‌آوری کمک مالی برای خیریه، از آن برای سواری دادن استفاده می‌کرد. برندگان می‌توانستند در کنار آرنولد سوار شوند و اجسام را در یک محوطه اوراقی با کنترل M47 له کنند.

M۴۱ واکر بولداگ: نامی که فراموش نشد
M41 واکر بولداگ، یکی از تانک‌های دوران جنگ سرد آمریکا، به نام ژنرال والتون واکر، کهنه‌سرباز جنگ جهانی اول، جنگ جهانی دوم و جنگ کره که در سال ۱۹۵۰ در یک حادثه جیپ کشته شد، نام‌گذاری شد. M41 که در ابتدا در سال ۱۹۵۱ تولید شد، به عنوان جایگزینی برای M24 چفی دوران جنگ جهانی دوم توسعه یافت. تانک واکر بولداگ به دلیل ظاهر حجیم و فضای داخلی تنگ خود، محبوب‌ترین تانک در میان سربازان آمریکایی نبود. به سرعت به نفع M47 پاتون و بعداً M551 شریدان کنار گذاشته شد. واکر بولداگ متعاقباً به متحدان آمریکا مانند ویتنام جنوبی فروخته شد. این خودرو در جنگ ویتنام مورد استفاده قرار گرفت، اما توسط تانک‌های PT-76 و T-54 کمونیست‌ها، و همچنین مین‌های زمینی، موشک‌های هدایت‌شونده AT-3 و حملات RPG-7، کنار گذاشته شد. امروزه، M41 همچنان در تایوان، جمهوری دومینیکن، تایلند و اروگوئه در خدمت است.

عجیب‌ترین تانک‌های قدیمی که هنوز فعالند
در این بخش، نگاهی به سه تانک می‌اندازیم که با وجود قدمت بسیار بالا، همچنان در برخی کشورها به طور رسمی یا غیررسمی در خدمت هستند و داستان‌های منحصربه‌فردی از دوام و سازگاری دارند.

سنچوریون/اولیفانت: تناسخ یک جنگنده
تانک سنچوریون بریتانیایی در طول جنگ جهانی دوم برای مقابله با ببر آلمانی ترسناک توسعه یافت، اما تا سال ۱۹۴۵، پس از پایان جنگ، تکمیل نشد. با این حال، تلاش بیهوده نبود، زیرا سنچوریون و مدل‌های آن به اندازه کافی در خدمت باقی ماندند تا در عملیات آزادی عراق در سال ۲۰۰۳ به کار گرفته شوند. آفریقای جنوبی نسخه خود را از سنچوریون پذیرفت و قاب آن را به عنوان اولیفانت بازسازی کرد، که عملاً یک تانک کاملاً جدید با استفاده از همان بدنه، اما با سیستم‌های کاملاً متفاوت در داخل آن بود. این مانند این است که یک مکانیک پوسته یک خودروی عضلانی قدیمی را بگیرد و قطعات داخلی، موتور، لاستیک‌ها و هر چیز دیگری را با اجزای کاملاً جدید جایگزین کند. در سایر نقاط جهان، کشور اردن از قاب‌های سنچوریون برای ساخت نفربر زرهی تمساح خود استفاده کرد و اسرائیل نیز از خودروهای زرهی استفاده می‌کند که اساساً سنچوریون‌های تبدیل شده هستند. اگرچه خود سنچوریون ممکن است دیگر به طور رسمی در خدمت نباشد، اما میراث آن از طریق خودروهای جدید ساخته شده از قطعات نجات‌یافته قدیمی آن زنده است.

M۳ استوارت: کمک به پیروزی متفقین

در طول جنگ جهانی دوم، نیروهای متفقین در یک رقابت ناامیدانه برای رسیدن به برتری تانک آلمان نازی بودند. استقرار M3 استوارت در سال ۱۹۴۱ به تراز کردن شانس‌ها در برابر خودروهای زرهی آلمان کمک کرد و در نهایت در شکست آلمان نازی در سال ۱۹۴۴ نقش داشت. M3 یک قطعه سخت‌افزار سازگار بود که قادر به پشتیبانی از پیاده‌نظام با چندین مسلسل M1919 و یک توپ اصلی ۳۷ میلی‌متری برای اهداف سخت‌تر بود. اگرچه M3 تقریباً بلافاصله توسط جانشین خود، M5، کنار گذاشته شد، اما M3 هم در ایالات متحده و هم در خارج از کشور در خدمت باقی ماند. M3 برای ده‌ها سال توسط ارتش‌های سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفت. با این حال، تا زمان نگارش این مطلب، تنها یک کشور هنوز از M3 استفاده می‌کند و آن کشور پاراگوئه است. دوازده واحد M3 آن‌ها عمدتاً برای اهداف آموزشی استفاده می‌شود، اما اگر پاراگوئه ناگهان مورد حمله یک کشور رقیب قرار گیرد، خود را در برابر یک کهنه‌سال چابک می‌یابد.

T-۳۴: افسانه جنگ جهانی دوم
تا جایی که می‌توانیم بگوییم، قدیمی‌ترین تانک هنوز در خدمت، T-34 است. این تانک شوروی در طول جنگ جهانی دوم توسعه یافت و اولین بار در عملیات بارباروسا در سال ۱۹۴۱، حمله نازی‌ها به اتحاد جماهیر شوروی، به کار گرفته شد، اما آن‌ها توسط T-34 جدید متوقف شدند که بلافاصله خود را به عنوان یک نیروی قدرتمند تثبیت کرد. با این حال، به دلیل عوامل مختلفی مانند بی‌تجربگی، آموزش ضعیف و عدم وجود رادیو در تانک‌ها، T-34های اتحاد جماهیر شوروی هنوز به تعداد زیاد نابود شدند. اگرچه تا پایان جنگ جهانی دوم توسط T-44 جایگزین شد، اما T-34 همچنان به کار خود ادامه داد، به ویژه در کشورهایی که بودجه کافی برای سرمایه‌گذاری در سخت‌افزار ندارند، مانند کره شمالی، لائوس و کوبا. در مورد نبردهای واقعی، T-34 در سال‌های اخیر در خط مقدم هیچ درگیری دیده نشده است و کودتای حوثی‌ها در یمن در سال ۲۰۱۵ آخرین مورد بوده است. اگرچه این یک قطعه تجهیزات قدیمی است و با دهه‌ها پیشرفت در حوزه فناوری نظامی از رده خارج شده است، اما همچنان نمی‌خواهیم خود را رودررو با یک تانک T-34 ببینیم.