ایربگ‌ها در کدام بخش‌های هواپیما قرار دارند؟

ایربگ در هواپیما؛ چرا این وسیله ایمنی حیاتی که در خودروها جان هزاران نفر را نجات داده، در هواپیماها معمول نیست؟ شاید پاسخ این سوال شما را شگفت‌زده کند و دیدگاهتان را نسبت به ایمنی پرواز تغییر دهد. با وجود شباهت‌هایی در نحوه نشستن سرنشینان در خودرو و هواپیما، تفاوت‌های کلیدی در سیستم‌های ایمنی آن‌ها وجود دارد.

به گزارش گجت نیوز، کمربندهای ایمنی بسیار پیش‌تر از این‌که به بخشی از خودروها تبدیل شوند، به‌عنوان یک ویژگی ایمنی در برخی هواپیماها استفاده می‌شدند. اولین خودرویی که از کمربند ایمنی استفاده کرد هنوز مورد بحث است، زیرا اگرچه ولوو (Volvo) به‌نظر می‌رسد اولین برندی باشد که خودرویی را در سال ۱۸۴۹ به این ویژگی مجهز کرده، اما نبود شواهد کافی اعتبار این ادعا را زیر سوال می‌برد. صرف نظر از این موضوع، نمی‌توان انکار کرد که کمربندهای ایمنی چگونه به‌طور قابل توجهی چشم‌انداز ایمنی حمل‌ونقل را تغییر دادند. یکی دیگر از ویژگی‌های ایمنی که تاثیر مشابهی داشته، ایربگ‌ها هستند.

تفاوت ایمنی خودرو و هواپیما؛ آیا واقعا یکی هستند؟
ایربگ که توسط آلن برید (Allen Breed) در سال ۱۹۶۸ اختراع شد، اگرچه تا سال ۱۹۷۳ در خودروهای مسافربری به‌کار گرفته نشد، اما ایمنی حمل‌ونقل را به‌طور چشمگیری بهبود بخشید. بر اساس گزارش اداره ملی ایمنی ترافیک بزرگراه (NHTSA) آمریکا، بین سال‌های ۱۹۸۷ و ۲۰۱۷، بیش از ۵۰ هزار نفر تنها توسط ایربگ‌های جلو در تصادفات خودرویی متوسط تا شدید نجات یافته‌اند.

اکنون که به این موضوع فکر می‌کنیم، نحوه قرارگیری بدن ما هنگام سوار شدن در خودرو شبیه به نشستن در هواپیما است، حداقل در مورد پروازهای تجاری. با فرض این‌که نیروهای متضاد مشابهی بر هر دو وسیله نقلیه تاثیر می‌گذارند – نیروی پیشران، نیروی بالابر، نیروی پسا و وزن – کمی عجیب است که چرا فقط خودروها از ایربگ به‌عنوان نوعی حفاظت در هنگام سوانح بهره می‌برند. با در نظر گرفتن این‌که خودروهایی با بهترین امتیازات ایمنی اغلب مجهز به ایربگ‌های متعدد هستند، ارائه حداقل یک ایربگ برای هر مسافر هواپیما نه‌تنها منطقی، بلکه ضروری به‌نظر می‌رسد. پس چرا هواپیماها ایربگ ندارند؟ پاسخ پیچیده است، زیرا ظاهرا برخی هواپیماها ایربگ دارند.

ایربگ در هواپیما؛ واقعیت چیست؟
از اواسط دهه ۱۹۹۰ میلادی، خودروها ملزم به داشتن ایربگ به‌عنوان یک ویژگی ایمنی استاندارد شدند. از سوی دیگر، هواپیماها به‌طور کلی ملزم به داشتن ایربگ نبوده‌اند. با این حال، در سال ۲۰۱۰، یک قانون فدرال در آمریکا نصب این ویژگی را در برخی هواپیماهای تجاری به‌دلیل نگرانی‌های فزاینده در مورد ایمنی سفر هوایی اجباری کرد. این موضوع باعث پذیرش ایربگ‌های کمربند ایمنی (Seatbelt Airbags) شد. شرکت آمریکایی اَم‌سیف (AmSafe Inc.) که کمربندهای تخصصی را تولید می‌کند، در آن سال شاهد افزایش تقاضای جهانی بود.

چه نوع ایربگی در هواپیما استفاده می‌شود؟
ایربگ کمربند ایمنی برای باد شدن هنگام تشخیص تصادف توسط حسگر طراحی شده است. این ایربگ هنگام تلاطم هوا باز نمی‌شود. طبق قانون، این ایربگ باید بتواند مسافران را در برابر ضربه‌ای ۱۶ برابر نیروی گرانش محافظت کند که مشابه با یک تصادف شاخ به شاخ خودرو با سرعت متوسط است. با این حال، همه صندلی‌ها ملزم به داشتن آن نیستند.

ایربگ‌ها در کدام بخش‌های هواپیما قرار دارند؟
فقط صندلی‌هایی که فضای بیشتری نسبت به کابین اصلی دارند، ملزم به داشتن ایربگ هستند. اساسا، این شامل صندلی‌های ردیف جلو، صندلی‌های نزدیک به دیواره‌ها و سرویس‌های بهداشتی و همچنین صندلی‌های رده بالا با قابلیت تخت شدن و صندلی‌های ردیف خروج اضطراری می‌شود.

علت عدم مشاهده این ایربگ‌ها در اکثر پروازها چیست؟
اگر از خود می‌پرسید چرا هنوز این ایربگ‌های کمربند ایمنی را ندیده‌اید، پاسخ در عمر هواپیماهایی است که امروز استفاده می‌کنیم. بیشتر هواپیماهایی که در پروازهای خصوصی و تجاری به کار گرفته می‌شوند، هواپیماهای قدیمی و بسیار استفاده شده هستند. میانگین عمر جت‌های خطوط هوایی آمریکا بین ۱۱ تا ۱۵ سال است. از آنجایی که تولیدکنندگان تنها از سال ۲۰۱۰ شروع به استفاده از این ویژگی کرده‌اند، زمان می‌برد تا شاهد گردش بیشتر هواپیماهای جدید با ایربگ‌های کمربند ایمنی در ناوگان هوایی باشیم.