پرده برداری راز بزرگ تایتانیک بعد از ۷۳ سال

تقریباً بلافاصله پس از غرق شدن تایتانیک در ۱۵ آوریل ۱۹۱۲، تلاش‌هایی برای بازیابی لاشه کشتی و اجساد کسانی که با کشتی به اعماق دریا فرو رفته بودند، آغاز شد. با این حال، فناوری محدود غواصی در آن زمان، این امر را برای بیش از هفت دهه غیرممکن ساخت.

به گزارش فرارو به نقل از businessinsider؛ تایتانیک ۱۱۳ سال پیش، در آوریل ۱۹۱۲، غرق شد، اما لاشهٔ آن تنها ۴۰ سال پیش کشف شد. رابرت بالارد و ژان-لوئی میشل، بقایای کشتی را ۷۳ سال پس از غرق شدن آن پیدا کردند. دهه‌ها بعد، بالارد فاش کرد که این عملیات غواصی در واقع یک مأموریت مخفی نیروی دریایی در دوران جنگ سرد بوده است.

در اول سپتامبر ۱۹۸۵ – تقریباً ۴۰ سال پیش – بقایای کشتی طی یک اکتشاف مشترک توسط رابرت بالارد اقیانوس‌شناس آمریکایی که افسر نیروی دریایی نیز بود، و ژان لوئی میشل، اقیانوس‌شناس فرانسوی، کشف شد. همان طور که نیویورک تایمز در آن زمان گزارش داد.

اما این عملیات در اصل هیچ ارتباطی با تایتانیک نداشت بلکه یک مأموریت مخفی برای یافتن لاشه‌های دو زیردریایی هسته‌ای، یواس اس اسکورپیون و یواساس تریشر بود.

با این حال، این اطلاعات تا سال ۲۰۰۸ افشا نشد، زمانی که بالارد ماهیت واقعی مأموریت را به نشنال جئوگرافیک فاش کرد.

بالارد در سال ۲۰۰۸ به نشنال جئوگرافیک گفت: «نیروی دریایی بالاخره دارد در این باره صحبت می‌کند.»

در سال ۱۹۸۲، بالارد برای تأمین بودجه فناوری جدید زیردریایی‌های اکتشافی به منظور یافتن تایتانیک، با نیروی دریایی آمریکا دیدار کرد. نیروی دریایی موافقت کرد این پروژه را تأمین مالی کند، اما به شرطی که از این فناوری برای بررسی زیردریایی‌های غرق‌شده استفاده شود.

یواساس تریشر در آوریل ۱۹۶۳ و یواس اس اسکورپیون پنج سال بعد در مه ۱۹۶۸ غرق شده بودند. بر اساس گزارش‌های مؤسسه نیروی دریایی ایالات متحده، این دو تاکنون تنها زیردریایی‌های هسته‌ای هستند که نیروی دریایی آمریکا از دست داده است.

نیروی دریایی به بالارد اجازه داد در صورت باقی ماندن زمان پس از یافتن این زیردریایی‌ها و پس از بررسی احتمال نقش اتحاد جماهیر شوروی در غرق شدن آنها به جستجوی تایتانیک بپردازد.

رونالد تانمن، معاون عملیات زیردریایی‌های نیروی دریایی در آن زمان، به نشنال جئوگرافیک گفت: «هیچ نشانه‌ای از استفاده از تسلیحات خارجی که موجب غرق شدن کشتی شده باشد مشاهده نکردیم.»

تنها ۱۲ روز به پایان مأموریت مانده بود که بالارد با استفاده از یک حدس مبتکرانه توانست تایتانیک را پیدا کند. او گمان می‌کرد کشتی به دو قسمت تقسیم شده و ردّی از آوار بر جای گذاشته است.

بالارد به نشنال جئوگرافیک گفت: «این همان چیزی بود که ما را نجات داد. حدس من درست از آب درآمد.» او اشاره کرد که نیروی دریایی نگران بود مبادا مردم به هدف واقعی جست‌و‌جو‌های آنها در کف اقیانوس پی ببرند. بالارد توضیح داد: «نیروی دریایی اصلاً انتظار نداشت من تایتانیک را پیدا کنم. وقتی این اتفاق افتاد، آنها به خاطر توجه رسانه‌ها واقعاً مضطرب شدند. اما مردم آنقدر مجذوب افسانه تایتانیک بودند که هرگز ارتباط ماجرا را متوجه نشدند.»

پس از ۲۳ سال، بالارد حقیقت مأموریت خود را فاش کرد. او همچنین تجربهٔ کشف این کشتی را در کتاب خود با عنوان کشف تایتانیک به تفصیل شرح داده است.

او در کتابش نوشته است: پیدا کردن کشتی یک چیز بود -آن را کشف کرده بودیم. اما حضور در آنجا چیز دیگری بود. این بخش ترسناک ماجرا بود.

۱۸ ژوئیه ۲۰۲۳ نسخه قبلی این گزارش به اشتباه زمان ناپدید شدن زیردریایی یواس اس اسکورپیون را مه ۱۹۶۵ ذکر کرده بود، در حالی که این واقعه در مه ۱۹۶۸ رخ داده است.