مدت زمان ماندن یک زیردریایی نظامی در زیر آب چقدر است؟

فناوری، در کنار نبوغ انسانی و اشتیاق ما برای اکتشاف، زیردریایی را از یک وسیله کوچک ابتدایی به یک غول دریایی تبدیل کرده است.

به گزارش گجت نیوز، به عنوان مثال، زیردریایی‌های کلاس اوهایو در نیروی دریایی ایالات متحده، تنها یکی از چهار نوع مختلف زیردریایی‌های مورد استفاده در این ناوگان است. ناوگان زیردریایی‌های آمریکا، همگی با انرژی هسته‌ای کار می‌کنند. آخرین زیردریایی دیزلی این ناوگان در سال ۲۰۰۷ بازنشسته شد.

مدت زمان ماندن یک زیردریایی نظامی در زیر آب چقدر است؟

اولین زیردریایی نظامی تاریخ، یک مدل تک‌نفره به نام Turtle بود که توسط دیوید بوشنل، فارغ التحصیل دانشگاه ییل، طراحی و ساخته شد. هدف این شناور چوبی، حرکت مخفیانه در زیر کشتی‌های دشمن و نصب مین‌های باروتی بود. این وسیله تنها ۳۰ دقیقه اکسیژن برای تنفس داشت، بنابراین عملیات باید با نهایت سرعت انجام می‌شد. در تاریخ ۷ سپتامبر ۱۷۷۶، در جریان جنگ انقلاب، نخستین تلاش زیردریایی (البته ناموفق) تاریخ صورت پذیرفت و Turtle به ناو جنگی بریتانیایی HMS Eagle نزدیک شد. اگرچه این زیردریایی هیچ‌وقت ماموریتی را به طور کامل با موفقیت به پایان نرساند، جورج واشنگتن آن را تلاشی خلاقانه قلمداد کرد.

بسیاری از زیردریایی‌های هسته‌ای نظامی پیشرفته امروزی، قابلیت ماندن در زیر آب به مدت طولانی تا 120 روز یا چهار ماه و انجام عملیات‌های پنهانی را دارند. با این حال، در مارس 2024 گزارشی منتشر شد که زیردریایی HMS Vengeance نیروی دریایی سلطنتی توانست رکورد بی‌سابقه‌ای را با 201 روز ماندن در زیر آب به ثبت برساند. این امر با توجه به طراحی این زیردریایی‌ها که مجهز به سیستم‌های تولید هوای تنفسی و تبدیل آب شور به آب آشامیدنی هستند، چندان دور از ذهن نیست.

این زیردریایی‌ مجهز به راکتور هسته‌ای است که نیروی مورد نیاز آن‌ها را تأمین می‌کند که می‌تواند تا ۲۵ سال به کار خود ادامه دهد. بنابراین، از نظر فنی، تنها مانع برای ماندن طولانی مدت در زیر آب، میزان غذایی است که می‌توان در داخل زیردریایی ذخیره کرد. به عبارت دیگر، گرسنگی خدمه تعیین می‌کند که چه مدت می‌توانند در زیر آب بمانند. این زیردریایی‌های پیشرفته قرن بیست و یکم که قادرند در حالی که کاملاً غوطه‌ور هستند دور کره زمین را بپیمایند، تفاوت چشمگیری با زیردریایی‌های قدیمی دارند. با این حال، اگر با تاریخچه زیردریایی‌ها آشنا نباشید، احتمالاً نمی‌دانید که انسان‌ها چه مدت در تلاش برای سفر در زیر امواج بوده‌اند.

در زیردریایی‌های پیشرفته، سامانه‌های پیچیده‌ای تعبیه شده‌ که به آن‌ها امکان می‌دهند تا با بهره‌گیری از نیروی برق، آب شور دریا را به هیدروژن و اکسیژن تجزیه کنند. این فرآیند که الکترولیز نام دارد، روشی جدید برای تولید انرژی و مواد اولیه در دل اقیانوس‌ها فراهم می‌کند. هم‌زمان، واحد تقطیر آب دریا، با گرم کردن آب شور و جداسازی نمک از بخار آب حاصل، آب شیرین تولید می‌کند. این بخار نمک‌زدایی شده، پس از خنک شدن، در مخازن ذخیره می‌شود.

در برخی از این زیردریایی‌ها، فرآیند تقطیر می‌تواند روزانه تا ۴۰ هزار گالن آب شیرین تولید کند. بخش عمده‌ای از این آب، صرف خنک کردن تجهیزات الکترونیکی حساس مانند رایانه‌ها و سیستم‌های ناوبری می‌شود. با این حال، مقداری از آن نیز برای مصارف ضروری مانند آشامیدن، پخت و پز و رعایت بهداشت فردی اختصاص می‌یابد.

تصور کنید در یک لوله فولادی غول‌پیکر، محصور در آب‌های سرد و بی‌انتهای اقیانوس، زندگی می‌کنید. فشارهای خردکننده اعماق، خطر مواد منفجره و حتی سلاح‌های هسته‌ای همواره در کمین است. در چنین شرایطی، حفظ روحیه خدمه امری حیاتی است. آشپزخانه یک زیردریایی معمولی، فضایی بسیار محدود، حدود ۳ در ۴ متر، دارد که حتی از یک اتاق خواب کوچک هم کوچکتر است.

تأمین غذای سه وعده در روز برای حدود ۱۳۰ نفر، در سفرهای ۱۲۰ روزه، نیازمند ۷۰۰۰ کیلوگرم آذوقه است. بنابراین، هر وعده غذایی با دقت برنامه‌ریزی می‌شود و انبار کردن مواد غذایی، تبدیل به یک معمای پیچیده لجستیکی می‌شود که با دقتی نظامی حل می‌شود. به دلیل خطرات ایمنی، استفاده از اجاق گازهای معمولی و شعله‌های باز ممنوع است. در عوض، از فرهای صنعتی همرفتی، اجاق‌های القایی پربازده و سرخ‌کن‌های تحت فشار استفاده می‌شود.

زیردریایی‌ها فقط زمانی می‌توانند مجدداً آذوقه دریافت کنند که به سطح آب بیایند. یکی از روش‌های تأمین مجدد، “تأمین عمودی” نام دارد. در این روش، هلیکوپترها در تاریکی شب، آذوقه را رها می‌کنند و مواد غذایی از طریق لوله‌های اژدر یا دریچه‌های دیگر به داخل زیردریایی منتقل می‌شوند.

در سال ۲۰۲۳، جفری نایت افسر سابق نیروی دریایی ایالات متحده، در مصاحبه‌ای به شرح وضعیت تغذیه در زیردریایی‌ها پرداخت. او گفت که مواد غذایی در هر گوشه و کناری که فکرش را بکنید، انبار می‌شد. در دهه‌های ۷۰ و ۸۰، فضای داخلی زیردریایی‌ها آنقدر محدود بود که ملوانان برای رسیدن به تخت‌های خود مجبور بودند روی قوطی‌ها و جعبه‌های مواد غذایی راه بروند.

این روال تا زمانی ادامه داشت که حجم مواد غذایی به اندازه‌ای کاهش می‌یافت که بتوان به طور معمول در زیردریایی تردد کرد. پس از ۱۰۰ روز گشت‌زنی در اقیانوس، جیره غذایی ملوانان به شدت محدود می‌شد و اغلب شامل یک تکه ژامبون کنسرو، مقداری کیک سفید و میوه‌ها و سبزیجات خشک بود. نایت با لحنی شوخ گفت که حداکثر زمان حضور در دریا ۱۲۰ روز بود… یا پنج روز پس از تمام شدن قهوه.