تهرانی ها از چه زمانی پفک خور شدند؟

شاید کمی عجیب به‌نظر برسد، اما قبل از اینکه «موری یوهایی» فرزند یک زوج مهاجر ترک، نخستین کارخانه پفک جهان یا به قول خارجی‌ها کارخانه «چیز دودلز» را در سال ۱۹۵۰ میلادی در محله برونکس نیویورک احداث کند، ساکنان خیابان نادری تهران با نام پفک آشنا بودند؛ البته پفکی که شیرین بود. یوهایی اسم محصول جدیدش را که از بلغور ذرت و با طعم پنیر درست می‌شد، «چیز دودلز» گذاشت.

به گزارش همشهری آنلاین، سال ۱۹۶۵ کمپانی غول پیکر «بوردن» آمریکا امتیاز تولید این محصول را از یوهایی خرید تا پفک به محصولی جهانی تبدیل شود، اما «پفک نمکی» نامی است که «علی خسروشاهی» واردکننده و بنیانگذار نخستین کارخانه تولید پفک در ایران روی این محصول گذاشت و هنوز هم ایرانی‌ها این خوراکی محبوب را به اسم «پفک نمکی» می‌شناسند.

ماجرا از این قرار بود که خسروشاهی در یکی از سفرهایش به خارج از کشور، این خوراکی شور را در یکی از مغازه‌ها چشید و به فکر عرضه آن در ایران افتاد. خسروشاهی اما برای انتخاب نام ایرانی برای «چیز دودلز» به خاطرات کودکی‌اش در خیابان نادری تهران رجوع کرد.

خود او در این‌باره گفته است: «در دوران کودکی با مادرم به قنادی مینا در ابتدای خیابان نادری می‌رفتیم. آنها یک شیرینی داشتند به نام پفک که خیلی مورد علاقه من بود. محصولی هم که قرار بود تولید شود خیلی پف داشت و چون محصولی شور بود، من تصمیم گرفتم که اسم آن را پفک نمکی بگذارم…»