چرا در استرالیا به پیکاپ ها یوت گفته می‌شود؟

مردمان کشور استرالیا به پیکاپ‌های بیراهه نورد و آفرودی، یوت می‌گویند، اما چرا؟ در این مطلب به این پرسش مهم پاسخ خواهیم داد.

به گزارش گجت نیوز، در دنیای امروز، پیکاپ‌های بیراهه نورد و آفرودی طرفداران خاص خودشان را دارند. این وانت‌های جان سخت با تایرهای بزرگ و مستحکم و فضای بار جادار و بزرگ، نیازهای طبیعت گردی، تجاری و حتی درون شهری و بین شهری مالکان را برطرف می‌کنند و گزینه‌ای ایده آل برای اغلب مردم به حساب می‌آیند. آیا شما هم به پیکاپ‌ها علاقه‌مند هستید؟ اگر پاسخ شما مثبت است، با ما همراه باشید تا به یک پرسش مهم پاسخ دهیم.

یوت چه نوع خودرویی در استرالیا است؟

براساس شواهد و قرائن موجود و داده‌های جمع آوری شده، ایالات متحده کشوری است که مردمان آن علاقه شدیدی به پیکاپ‌ها یا همان وانت‌ها دارند. از خودروهای تجاری گرفته تا مدل‌های لوکس خانوادگی، وانت‌ها در جاده‌ها، پارکینگ‌ها و نمایشگاه‌های فروش خودرو در این کشور حضور پررنگ و موثری دارند. برای مثال سری F شرکت فورد سال‌هاست در صدر جدول پرفروش‌ترین خودروهای آمریکا قرار دارد و رقبای آن از جنرال موتورز و رم در رتبه‌های بعدی قرار می‌گیرند.

اما این فقط آمریکایی‌ها نیستند که به وانت‌های باری و بیراهه نورد تمایل دارند. مردمان استرالیا و نیوزلند هم شدیدا به پیکاپ‌ها علاقه دارند. در گذشته وانت‌های سنتی با ارتفاع زیاد از سطح زمین به وفور دیده می‌شد، اما این «یوت» است که زمانی نماد فرهنگ ویژه استرالیایی‌ها به شمار می‌رفت و برای بسیاری از آن‌ها هنوز هم که هنوز است، جایگاه خاص خودش را دارد.

مقصود از واژه یوت (Ute) چیست؟ این واژه از کلمه‌ utility (به معنای ابزار یا کاربردی گرفته شده و در گذشته برای توصیف نوعی خودرو با بدنه‌ سواری و قسمت بار یکپارچه و باز به کار می‌رفت. اما در سال‌های اخیر، با خروج یوت‌های تولید استرالیا از بازار، مردم استرالیا و نیوزلند این اصطلاح را برای هر نوع وانت غیرتجاری به کار می‌برند.

دوران طلایی یوت‌های استرالیایی

در واژه نامه خودرویی استرالیا و کل جهان، واژه‌ «یوت» بیشتر از هر چیز با سگمنت منحصربه‌فرد کوپه‌ یوتیلیتی (این نوع از بدنه در واقع یک وانت با جای بار تخت و عموما دارای درب است . برای ساخت این خودروها از سواری های معمول و تبدیل آنها به وانت بهره می گیرند.) استرالیایی پیوند خورده است. در دهه‌های بعد، این دسته از خودروها با استقبال گسترده‌ای روبرو شدند و شرکت‌هایی مانند هولدن و کرایسلر استرالیا نیز وارد این بازار شدند.

یوت‌ها به پدیده‌ای ملی در استرالیا تبدیل شدند و نه فقط در میان کارگران و صنعت‌ گران، بلکه در میان علاقه‌مندان به خودروهای اسپرت نیز به محبوبیت رسیدند. شرکت‌هایی مانند فورد و هولدن نسخه‌های پرقدرت و پرفورمنس از یوت‌های خود تولید کردند و نتیجه رقابت‌های آن‌ها منجر به تولید مدل وحشی و پرقدرتی مثل هلدن اچ اس وی مالو شد. حتی یک سری مسابقات مخصوص یوت‌ها هم راه‌اندازی شد که به‌ عنوان بخش پشتیبان رقابت‌های V8 سوپرکار فعالیت می‌کرد.

اما متأسفانه، دوران یوت‌های استرالیایی در اواسط دهه ۲۰۱۰ ناگهان به پایان رسید. آخرین نسخه که فورد فالکن بود، در سال ۲۰۱۶ از خط تولید خارج شد و هولدن نیز در سال بعد تولید یوت‌های خود را متوقف کرد. تا پایان سال ۲۰۱۷، صنعت خودروسازی استرالیا به‌ طور کامل دست از تولید پیکاپ‌های معروف به یوت کشید. یکی از دلایل اصلی این پایان، کاهش تقاضا برای سدان‌های سنتی استرالیایی بود که یوت‌ها بر اساس آن‌ها ساخته می‌شدند.

یوت‌های آمریکایی؟

اگرچه آمریکایی‌ها عاشق وانت‌های مرتفع و بزرگ خود هستند، اما در طول سال‌ها خودروهایی مشابه یوت‌های استرالیایی نیز در آمریکا تولید شده‌اند. از جمله معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به فورد رانچرو اشاره کرد که از اواسط دهه ۱۹۵۰ تا اواخر دهه ۱۹۷۰ در قالب‌های مختلف عرضه شد. همچنین، شورولت ال کامینو که حتی عمر طولانی‌تری داشت و تا سال ۱۹۸۷ تولید شد، از محبوب‌ترین نمونه‌های یوت‌ آمریکایی است. از دیگر نسخه‌هایی که عمر کوتاهی داشتند می‌توان به دوج رمپیج در اوایل دهه ۱۹۸۰ اشاره کرد.

در اواخر دهه ۲۰۰۰، قرار بود یک یوت واقعا استرالیایی در بازار آمریکا عرضه شود. این خودرو پونتیاک جی ۸ اسپرت نام گذاری شد و بر پایه هولدن کومودور ساخته شده بود. دقیقا پس از معرفی این خودرو، شرکت جنرال موتورز خط تولید پونتیاک را تعطیل کرد و این یوت جذاب هیچ گاه به نمایندگی‌های فروش نرسید.

با این اوصاف، آیا آینده‌ای برای یوت‌ها وجود دارد؟ به نظر می‌رسد که احتمال آن بسیار پایین باشد. با توجه به اینکه هر دو شرکت فورد و جنرال موتورز دیگر هیچ خودرویی در استرالیا تولید نمی‌کنند و دیگر محصولی مخصوص بازار استرالیا نمی‌سازند، شانس دیدن یوت جدید، حداقل به سبک سنتی استرالیایی‌اش، بسیار اندک به نظر می‌رسد.