در واقع، بسیاری از این نسخه‌ها به جای آنکه کیفیت بصری را ارتقا دهند، باعث می‌شوند جزئیات ناخواسته و غیرضروری بیش از حد آشکار شوند و فضای اثر تغییر کند.
به گزارش دیجینوی، هنگام ساخت یک فیلم، تصمیمات مربوط به گریم، دکور، زاویه دوربین و سایر جزئیات بر اساس نحوه دیده شدن اثر توسط مخاطبان اتخاذ می‌شود و فیلم‌سازان به محدودیت‌های فناوری سینما و تلویزیون‌های خانگی تکیه می‌کنند تا هزینه‌ها و جزئیات را متعادل سازند. ایجاد نسخه‌های با وضوح بالاتر یا نسبت تصویر گسترده‌تر از نگاتیو اصلی می‌تواند جزئیاتی را آشکار کند که برخلاف هدف سازندگان است.
این موضوع می‌تواند باعث شود چهره بدلکاران، نقاشی‌های مات، پروتزها یا سایر جزئیات آشکار شوند و حس سینمایی اثر از بین برود و چیزی که پیش‌تر کیفیتی رؤیایی داشت و مخاطب به‌راحتی آن را باور می‌کرد، اکنون شبیه یک نمایش صحنه‌ای به نظر برسد. این تغییر باعث می‌شود حس غوطه‌وری مخاطب در داستان کاهش یابد و تجربه‌ای که باید طبیعی و بی‌نقص باشد، به تجربه‌ای مصنوعی و غیرواقعی تبدیل شود.
فیلم‌هایی که روی نگاتیو ضبط شده‌اند دارای بافت طبیعی (دانه) هستند که بخشی جدایی‌ناپذیر از جلوه بصری محسوب می‌شود. این بافت برای ویدئوهای دیجیتال مشکلاتی ایجاد می‌کند و سرویس‌هایی مانند نتفلیکس مجبورند آن را حذف کرده و شبیه‌سازی کنند تا ظاهر فیلم‌ها طبیعی باقی بماند.
در نسخه‌های 4K، این بافت ممکن است بیش از حد جلوه کند یا همانند فیلم «بیگانگان» ساخته جیمز کامرون (James Cameron)، حذف شود و نارضایتی مخاطبان را به‌دنبال داشته باشد. در نهایت، نسخه‌های دی‌وی‌دی یا بلوری معمولاً هماهنگی بهتری میان بافت تصویر و سایر عناصر بصری دارند. این هماهنگی باعث می‌شود تصویر نه‌تنها طبیعی‌تر به نظر برسد، بلکه با فضای کلی فیلم نیز سازگارتر باشد و حس اصالت اثر حفظ شود.
بسیاری از کاربران در انجمن‌های اینترنتی از تغییر رنگ‌ها یا افزودن HDR به فیلم‌هایی که برای آن ساخته نشده‌اند، شکایت کرده‌اند. حتی برخی نسخه‌های 4K با استفاده از هوش مصنوعی بی‌کیفیت ارتقا یافته‌اند که جزئیات ساختگی و غیرواقعی به تصویر اضافه کرده و نتیجه‌ای نامطلوب بجا گذاشته است.
بازسازی موفق یک فیلم کلاسیک در کیفیت 4K نیازمند مهارت، شناخت دقیق از دیدگاه اصلی سازندگان و مهم‌تر از همه، احتیاط است و حذف بیش‌ازحد نویز یا دستکاری جلوه‌های ویژه می‌تواند تجربه دیدن اثر توسط مخاطب را تخریب کند. یک نسخه خوب باید همان‌طور که مخاطب فیلم را به یاد دارد، بازآفرینی شود؛ نه آن‌طور که واقعاً ضبط شده است. این فرآیند نیازمند دقت فراوان بوده و کوچک‌ترین تغییر در رنگ، نور یا جزئیات تصویری می‌تواند فضای کلی فیلم را تغییر دهد و حس اصلی آن را از بین ببرد.
این نسخه (4K) باید در بخش‌هایی که به بهبود تجربه کمک می‌کند ارتقا یابد، نه در بخش‌هایی که کیفیت اثر را کاهش می‌دهد. با این حال، در بسیاری موارد نسخه‌های 4K صرفاً به‌عنوان راهی برای جذب کلکسیونرها عرضه می‌شوند و کیفیتی پایین‌تر از نسخه‌های قبلی دارند. این موضوع نشان می‌دهد که بسیاری از این بازسازی‌ها بیشتر جنبه تجاری دارند تا هنری و به جای احترام به اصالت اثر، صرفاً به دنبال فروش بیشتر هستند.
برای برخی مخاطبان، نسخه‌های قدیمی‌تر همچنان بهترین تجربه تماشای فیلم را فراهم می‌کنند. به‌عنوان مثال، نسخه دی‌وی‌دی فیلم «ماتریکس» برای بسیاری همان کیفیتی است که باید دیده شود، حتی اگر با نسخه‌های جدیدتر تفاوت رنگ داشته باشد. همچنین نسخه بلوری اکستندد (Blu-ray Extended Edition) «ترمیناتور ۲» به‌عنوان بهترین نسخه شناخته می‌شود، زیرا ورژن 4K این فیلم با مشکلات متعدد همراه است و تغییر رنگ آن باعث شده هویت اثر به‌طور کامل دگرگون شود.
فیلم «باشگاه مشت‌زنی» محصول ۱۹۹۹ نیز به‌شدت به ظاهر بافت خود وابسته است. دیوید فینچر (David Fincher) در حال کار روی نسخه 4K این فیلم است و با آگاهی کامل از چالش‌های این فرایند تلاش می‌کند تا بازسازی را به‌درستی انجام دهد. در پایان، کارشناسان تأکید می‌کنند که هر نسخه 4K از آثار قدیمی باید با نهایت دقت بررسی شود، زیرا بسیاری از این بازسازی‌ها به جای ارتقای کیفیت، آن را مخدوش می‌کنند.
