هوکایدو، محل تلاقی برف و شن و دریا!
وقتی از زمستان ژاپن حرف میزنیم، ذهن بیشتر آدمها ناخودآگاه میرود سمت مجسمههای یخی جشنواره ساپورو، بخار آرام اونسنها در هوای سرد، یا پیستهای اسکیای که زیر برف دفن شدهاند.
وقتی از زمستان ژاپن حرف میزنیم، ذهن بیشتر آدمها ناخودآگاه میرود سمت مجسمههای یخی جشنواره ساپورو، بخار آرام اونسنها در هوای سرد، یا پیستهای اسکیای که زیر برف دفن شدهاند. در این تصویر ذهنی، ساحل تقریباً هیچ جایی ندارد؛ ساحل یعنی شن گرم، آفتاب، دریا و تابستان. اما ژاپن یک استثنای عجیب دارد، استثنایی که تمام این تصورات را بههم میریزد. جایی که در آن، شن، برف و دریا در یک قاب کنار هم قرار میگیرند؛ نه بهصورت استعاره یا عکس دستکاریشده، بلکه در دنیای واقعی. این مکان هوکایدو است، شمالیترین جزیره ژاپن، جایی که زمستان نهتنها همهچیز را منجمد نمیکند، بلکه یکی از غیرمنتظرهترین مناظر طبیعی جهان را میسازد.
در سواحل هوکایدو، برف ضخیم و خاموش روی خط ساحلی مینشیند، سنگها را در آغوش میگیرد و شنها را زیر لایهای سفید پنهان میکند، در حالی که چند قدم آنطرفتر، دریا همچنان زنده، تیره و متحرک است. موجها میآیند و میروند، درست مثل هر ساحل دیگری، اما تضاد میان حرکت آب و سکون برف، میان سرما و حیات، صحنهای میسازد که چشم را میخکوب میکند. اینجا خبری از ساحل یخزدهی مرده یا دشتهای یخی بیانتها نیست؛ اینجا دریاست، اما در لباسی زمستانی که کمتر کسی انتظارش را دارد.
هوکایدو یکی از معدود نقاط روی زمین است که در آن، بارش سنگین و مداوم برف زمستانی با اقیانوسی آزاد و یخنزده تلاقی پیدا میکند. زمین به یک بوم سفید تبدیل میشود، اما آب سر باز میزند از اینکه تسلیم سرما شود. برف آرام و بیصدا روی ساحل مینشیند و خطوط نرم و منحنیشکلی در امتداد خط ساحلی میسازد، در حالی که امواج با ریتم همیشگی خود به ساحل میخورند. این تضاد، بین سکون و پویایی، بین خشکی منجمد و آب زنده، همان چیزی است که این منظره را تا این حد خیرهکننده میکند. اگر کسی بگوید این یکی از خاصترین مقاصد زمستانی برای طبیعتگردها و عکاسان است، اغراق نکرده است.
سواحلی مثل ساحل اوتارو یا شیراهاما، تمام کلیشههای ما دربارهی «ساحل» را به چالش میکشند. در اینجا خبری از شن داغ زیر پا نیست؛ شنها زیر لایهای ضخیم از برف خوابیدهاند و بهجای رد پا روی ماسه، رد قدمها روی برف باقی میماند. منظرهای که همزمان هم آرامشبخش است و هم سورئال، انگار که در مرز دو فصل یا حتی دو جهان مختلف ایستادهاید. برای عکاسان، این سواحل یک گنج واقعی هستند؛ جایی که ترکیب نور زمستانی، سفیدی برف و رنگ تیره دریا، قابهایی میسازد که در کمتر نقطهای از دنیا میتوان مشابهش را پیدا کرد.
اما جذابیت این پدیده فقط به ظاهرش محدود نمیشود؛ علم پشت آن هم به همان اندازه جالب است. آب دریا به دلیل وجود نمک، نقطه انجماد پایینتری نسبت به آب شیرین دارد، به همین دلیل حتی وقتی دمای هوا به زیر صفر میرسد، دریا لزوماً یخ نمیزند. در اطراف هوکایدو، جریانهای اقیانوسی نیز نقش مهمی بازی میکنند؛ حرکت مداوم آب باعث میشود که سطح دریا، بهخصوص در نزدیکی ساحل، فرصت یخ زدن پیدا نکند. نتیجه، یک تعادل عجیب و تماشایی است: زمینی که کاملاً منجمد شده و آبی که همچنان جاری و زنده است، درست کنار هم، بدون اینکه یکی دیگری را از پا دربیاورد.
اگر قصد دیدن این منظره خاص را دارید، بهترین زمان بین ماههای دسامبر تا فوریه است؛ زمانی که زمستان در اوج قدرت خودش قرار دارد. در این دوره، بارشهای سنگین و پیدرپی تضمین میکنند که خط ساحلی کاملاً سفیدپوش بماند. وقتی نور ملایم خورشید زمستانی روی برف میتابد و بازتابش با حرکت موجها ترکیب میشود، صحنهای شکل میگیرد که بیشتر شبیه یک نقاشی است تا یک منظره واقعی. همین ترکیب است که هوکایدو را به یکی از منحصربهفردترین مقاصد زمستانی جهان تبدیل میکند.
با وجود ظاهر وحشی و دستنخوردهاش، رسیدن به این منطقه اصلاً کار سختی نیست. هوکایدو حدود ۸۳۰ کیلومتر با توکیو فاصله دارد و از طریق پروازهای منظم، در حدود یک ساعت و نیم میتوان به ساپورو رسید. از آنجا، شهر بندری تاریخی اوتارو تنها ۳۰ تا ۴۰ کیلومتر فاصله دارد و بسیاری از مسافران آن را بهعنوان یک سفر یکروزه به برنامهشان اضافه میکنند. حتی خود مسیر هم بخشی از تجربه است؛ جابهجایی از فضای شهری به مناظر ساحلی پوشیده از برف، حس عبور تدریجی به دنیایی دیگر را به آدم میدهد.
در نهایت، هوکایدو یادآوری میکند که طبیعت هنوز هم میتواند ما را غافلگیر کند؛ با ترکیبهایی که به نظر غیرممکن میآیند، مثل برف، شن و دریا در یک قاب واحد. جایی که زمستان نه دشمن ساحل، بلکه بخشی از زیبایی آن میشود.
منبع:خبرنامه
