فهرست 5 جنگنده برتر اروپایی (+عکس)

یوروفایتر تایفون

یوروفایتر تایفون، جنگنده چندمنظوره نسل ۴.۵، توسط کنسرسیومی متشکل از انگلستان، آلمان، ایتالیا، و اسپانیا توسعه یافته و در سال ۲۰۰۳ وارد خدمت شد. این جنگنده دوموتوره با سرعت ۲.۳۵ ماخ (حدود ۲۸۰۰ کیلومتر بر ساعت)، برد عملیاتی ۲۹۰۰ کیلومتر، و سقف پرواز ۵۵,۰۰۰ پا، به رادار AESA کپتور و سامانه‌های اویونیک پیشرفته مجهز است که امکان ردیابی و درگیری با چندین هدف را فراهم می‌کند.

به گزارش فرادید، تایفون قادر به حمل موشک‌های پیشرفته‌ای مانند Meteor و SPEAR 3 است و در مأموریت‌های برتری هوایی، حمله زمینی، و جنگ الکترونیک عملکردی برجسته دارد.

این جنگنده در عملیات لیبی (۲۰۱۱) نقش کلیدی ایفا کرد و با مانورپذیری بالا و پنهان‌کاری نسبی، رقیبی جدی برای F-22 رپتور محسوب می‌شود، هرچند در رزمایش ۲۰۱۲ با مخازن سوخت خارجی، برخی محدودیت‌ها را نشان داد. تایفون با حدود ۵۷۰ فروند تولیدشده، ستون اصلی نیروی هوایی اروپا و کشورهای خاورمیانه مانند عربستان و عمان است.

داسو رافال

داسو رافال، جنگنده چندمنظوره نسل ۴.۵ ساخت فرانسه، از سال ۲۰۰۱ در خدمت نیروی هوایی و دریایی این کشور است و با طراحی بال دلتا و موتورهای SNECMA M88، سرعتی معادل ۱.۸ ماخ (حدود ۲۲۰۰ کیلومتر بر ساعت) و برد عملیاتی ۳۷۰۰ کیلومتر ارائه می‌دهد. رافال مجهز به رادار AESA RBE2 و سامانه اپتیکی OSF است که امکان شناسایی ۴۰ هدف و درگیری همزمان با ۴ هدف را فراهم می‌کند. این جنگنده توانایی حمل ۹۵۰۰ کیلوگرم تسلیحات، شامل موشک‌های Mica، Meteor، و بمب‌های هدایت‌شونده را دارد و در مأموریت‌های متنوع از برتری هوایی تا حملات دقیق زمینی و ضدکشتی عمل می‌کند. رافال در عملیات‌هایی مانند سیندور (هند-پاکستان) عملکرد موفقی داشته و به کشورهایی مانند هند، قطر، و مصر صادر شده است. طراحی مستقل فرانسه و ارتقاهای مداوم (مانند نسخه F4) آن را به یکی از قدرتمندترین جنگنده‌های اروپا تبدیل کرده است.

ساب JAS 39 گریپن

ساب JAS 39 گریپن، جنگنده تک‌موتوره نسل ۴.۵ ساخت سوئد، با وزن سبک (۸ تن خالی) و طراحی ساده، از سال ۱۹۹۶ در خدمت است و با موتور ولوو RM12 (نسخه GE F414) به سرعت ۲ ماخ و برد عملیاتی ۳۲۰۰ کیلومتر می‌رسد. گریپن با رادار AESA Raven ES-05 و سامانه‌های جنگ الکترونیک پیشرفته، برای مأموریت‌های برتری هوایی، شناسایی، و حمله زمینی طراحی شده و توانایی حمل موشک‌های Meteor، IRIS-T، و بمب‌های هدایت‌شونده را دارد. هزینه عملیاتی پایین (حدود ۴۷۰۰ دلار در ساعت) و قابلیت عملیات از باندهای کوتاه، آن را برای کشورهای کوچک مانند سوئد، آفریقای جنوبی، و برزیل ایده‌آل کرده است. نسخه E/F گریپن با اویونیک ارتقایافته و پنهان‌کاری نسبی، در رقابت با جنگنده‌های گران‌تر مانند تایفون و رافال، گزینه‌ای مقرون‌به‌صرفه است، اما ظرفیت حمل مهمات کمتر (۷۲۰۰ کیلوگرم) از محدودیت‌های آن محسوب می‌شود.

پاناویا تورنادو

پاناویا تورنادو، جنگنده چندمنظوره نسل ۴ ساخت مشترک انگلستان، آلمان، و ایتالیا، از دهه ۱۹۸۰ در خدمت است و با طراحی بال متغیر، برای مأموریت‌های تهاجمی در ارتفاع پایین و سرکوب دفاع هوایی دشمن بهینه شده است. این جنگنده با دو موتور توربوفن RB199، سرعت ۲.۲ ماخ، برد ۲۷۸۰ کیلومتر، و ظرفیت حمل ۹۰۰۰ کیلوگرم تسلیحات، شامل بمب‌های هدایت لیزری و موشک‌های Storm Shadow، در عملیات‌هایی مانند طوفان صحرا و بالکان نقش کلیدی داشت. تورنادو در نسخه‌های IDS (حمله)، ECR (جنگ الکترونیک)، و ADV (برتری هوایی) تولید شد، اما با وجود اویونیک قدیمی‌تر نسبت به جنگنده‌های نسل ۴.۵، همچنان در نیروی هوایی کشورهای اروپایی فعال است. این جنگنده با توانایی پرواز در ارتفاع پایین و سامانه‌های هدف‌گیری دقیق، ستون فقرات تهاجمی اروپا در دهه‌های گذشته بود، هرچند به‌تدریج با تایفون جایگزین می‌شود.

داسو میراژ ۲۰۰۰

داسو میراژ ۲۰۰۰، جنگنده چندمنظوره نسل ۴ ساخت فرانسه، از سال ۱۹۸۴ در خدمت است و با طراحی بال دلتا، موتور SNECMA M53-P2، سرعت ۲.۲ ماخ، و برد عملیاتی ۱۵۵۰ کیلومتر، برای مأموریت‌های برتری هوایی و تهاجمی طراحی شده است. این جنگنده با رادار RDY و توانایی حمل موشک‌های Mica، Exocet، و بمب‌های هدایت‌شونده، در عملیات‌های متعدد نیروی هوایی فرانسه و کشورهایی مانند هند و امارات متحده عربی عملکرد موفقی داشته است. میراژ ۲۰۰۰ با مانورپذیری بالا و هزینه نگهداری نسبتاً پایین، گزینه‌ای محبوب برای صادرات بود، اما فقدان رادار AESA در مدل‌های اولیه و ظرفیت تسلیحاتی کمتر (۶۳۰۰ کیلوگرم) نسبت به رقبا، از محدودیت‌های آن است. نسخه‌های ارتقایافته مانند ۲۰۰۰-۵ و ۲۰۰۰D با اویونیک مدرن‌تر، همچنان در مأموریت‌های تهاجمی و شناسایی فعال هستند، اما به‌تدریج جای خود را به رافال می‌دهند.