فرزندان کوچ‌نشینان در ییلاق‌های هاکاری، بار خانواده را به دوش می‌کشند(عکس)
کودکان کوچ‌نشین پس از گرفتن کارنامه‌هایشان، راهی ییلاق می‌شوند تا به پدر و مادرشان در کارهایی چون چرای دام‌ها، دوشیدن شیر، حمل آب و انجام کارهای خانه کمک کنند. در کنار این فعالیت‌ها، بازی و سرگرمی را نیز فراموش نمی‌کنند.
با آغاز تابستان، خانواده‌های کوچ‌نشین از استان باتمان به ییلاق‌های مرتفع در دره‌ی “بهشت و جهنم” در هاکاری مهاجرت کرده‌اند؛ جایی که با هوای خنک، منابع آب سرد و چراگاه‌های سرسبز خود، هزاران دام و ده‌ها خانواده را در خود جای داده است.
به گزارش عصرتریکه به نقل از آناتولی، این خانواده‌ها هر سال با پایان یافتن مدارس، همراه فرزندانشان به دامنه‌های کوه “اولودروک”، دومین قله بلند ترکیه با ارتفاع ۴۱۳۵ متر، کوچ می‌کنند و حدود چهار ماه را در چادرهای خود سپری می‌کنند.
کودکان کوچ‌نشین پس از گرفتن کارنامه‌هایشان، راهی ییلاق می‌شوند تا به پدر و مادرشان در کارهایی چون چرای دام‌ها، دوشیدن شیر، حمل آب و انجام کارهای خانه کمک کنند. در کنار این فعالیت‌ها، بازی و سرگرمی را نیز فراموش نمی‌کنند.
طیب یالچین، یکی از کوچ‌نشینان، در گفت‌وگو با خبرنگار آناتولی گفت: زندگی کوچ‌نشینی سخت است، ولی ما به آن عادت کرده‌ایم. روز و شب در کوه‌ها هستیم، از گوسفندان مراقبت می‌کنیم، شیر آن‌ها را می‌دوشیم و برای فروش پنیر درست می‌کنیم. پس از بزرگ شدن بره‌ها، آن‌ها را نیز می‌فروشیم. بچه‌هایمان هم که مدرسه‌ها تعطیل شده، پیش ما آمده‌اند. به ما کمک می‌کنند؛ آب می‌آورند، هیزم جمع می‌کنند، غذای چوپان‌ها را می‌برند. با پایان فصل ییلاق، سفر دو ماهه بازگشتمان آغاز خواهد شد.
شَیخموس یالچین نیز که در فصل بهار به این منطقه آمده، می‌گوید: تابستان‌ها هوای باتمان بسیار گرم است. برای همین به اینجا می‌آییم. آب و چراگاه‌های این منطقه بسیار خوب است. هنوز در برخی جاها برف دیده می‌شود. از شیر دام‌ها پنیر تهیه می‌کنیم و می‌فروشیم. بچه‌هایمان هم در همه کارها به ما کمک می‌کنند.
فاطمه یالچین، دانش‌آموز کلاس ششم و نوه طیب یالچین، می‌گوید: در سال تحصیلی به مدرسه می‌روم، ولی تابستان همراه خانواده به ییلاق می‌آیم. در کنار پدربزرگ و پدر و عموهایم، از دام‌ها مراقبت می‌کنم. کنار گوسفندهای بیمار می‌مانیم، آن‌ها را به چرا می‌بریم و به مادرم و خواهرهایم کمک می‌کنم. یک هفته پیش از بازگشایی مدارس به خانه بازمی‌گردیم.
هارون یالچین، نوه‌ی ۱۳ ساله خانواده نیز از تجربه‌ی زندگی در ییلاق می‌گوید: «سوار الاغ می‌شویم، صبح که بیدار می‌شویم در دوشیدن گوسفندها کمک می‌کنیم. سپس سراغ بره‌ها می‌رویم و بازی می‌کنیم. در زمستان در باتمان هستیم و تابستان به اینجا می‌آییم.
این سبک زندگی، تصویری از همزیستی سخت اما منسجم خانواده‌های کوچ‌نشین در طبیعت بکر هاکاری است؛ جایی که کودکان نه تنها همراه خانواده‌اند، بلکه ستون‌های کوچک اما استواری برای چرخیدن چرخ زندگی‌اند.
