زیباترین هواپیماهای جنگ جهانی دوم

در میان هیاهوی جنگ جهانی دوم، هواپیماهایی بودند که نه تنها در آسمان حماسه آفریدند، بلکه با طراحی خیره‌کننده خود، عنوان زیباترین هواپیماهای جنگ جهانی دوم را نیز از آن خود کردند. این مقاله به معرفی ۱۳ نمونه از این شاهکارهای پرنده می‌پردازد.

به گزارش گجت نیوز، با پیشرفت تکنولوژی هوانوردی در آستانه جنگ جهانی دوم، نیروی هوایی قدرت تخریبی و زیبایی‌شناختی بی‌نظیری پیدا کرد. جنگنده‌ها و بمب‌افکن‌ها به اوج سرعت و قدرت تخریب رسیدند و در کنار آن، طراحی‌های چشم‌نواز و عملکردی بی‌بدیل ارائه دادند. این هواپیماها، تجسم اوج مهندسی و هنر آن دوران بودند.

P-51 ماستنگ: جنگنده‌ای با بال‌های پیشرفته

هواپیمای جنگنده P-51 ماستنگ (P-51 Mustang) با بال‌های جریان لایه‌ای که ۵۰ درصد از درگ آن می‌کاست و کابین حبابی‌شکل برای دید بهتر، یکی از شناخته‌شده‌ترین جنگنده‌های تاریخ است. این هواپیما در حملات دوربرد و ارتفاع بالا در اروپا مؤثر بود و در مجموع ۴,۹۵۰ هواپیمای دشمن را از بین برد که بیشترین تعداد در اروپا بود. حدود ۸,۰۰۰ نمونه از مدل P-51D تولید شد.

سوپرمارین اسپیت‌فایر: نماد هوانوردی بریتانیا

سوپرمارین اسپیت‌فایر (Supermarine Spitfire)، نماد هوانوردی نظامی بریتانیا، با موتور قدرتمند دو مرحله‌ای مرلین و بال‌های بیضوی شکل که درگ را به حداقل می‌رساند، جنگنده‌ای چابک و با طراحی کلاسیک بود. این هواپیما هشت مسلسل را خارج از محدوده چرخش پروانه قرار می‌داد و ۵۲۹ هواپیمای دشمن را نابود کرد. اسپیت‌فایر در طول جنگ با ۲۴ مدل جدید بهبود یافت.

گلاستر گلادیاتور: آخرین دوباله نیروی هوایی سلطنتی

گلاستر گلادیاتور (Gloster Gladiator)، آخرین هواپیمای دوباله جنگنده نیروی هوایی سلطنتی، با طراحی کلاسیک دو باله، پروانه تک‌نفره و ارابه فرود ثابت، اگرچه در برابر جنگنده‌های آلمانی دوام نیاورد، اما در دفاع از مالت نقشی کوچک اما قاطع ایفا کرد و هنوز اثری خیره‌کننده است.

لاکهید پی-۳۸ لایتنینگ: شیطان دم‌چنگالی

لاکهید پی-۳۸ لایتنینگ (Lockheed P-38 Lightning) با طراحی غیرمعمول دو بدنه موازی و موتورهای دوقلوی توربوشارژ شده آلیسون با قدرت ۱,۷۰۰ اسب بخار، در جبهه پاسیفیک بسیار مؤثر بود. این هواپیما که از دید خلبانان خود «زیباترین هواپیمای نسل ما» نامیده می‌شد، توسط ریچارد بانگ، برترین خلبان آس آمریکا، برای سرنگونی ۴۰ هواپیمای دشمن به کار رفت و آلمانی‌ها آن را «شیطان دم‌چنگالی» می‌نامیدند.

بوئینگ بی-۲۹ سوپرفورترس: غولی در آسمان

بوئینگ بی-۲۹ سوپرفورترس (Boeing B-29 Superfortress)، بمب‌افکنی عظیم‌تر از B-17، با طول ۹۹ فوت و بال‌هایی به عرض بیش از ۱۴۱ فوت، دو برابر برد بیشتر و چهار برابر ظرفیت بمب‌گذاری (۲۰,۰۰۰ پوند) داشت. این هواپیما اولین بمب‌افکن با کابین‌های تحت فشار بود که امکان پرواز در ارتفاعات بالا و خارج از برد رهگیری دشمن را فراهم می‌کرد.

گلاستر متئور: تنها جت متفقین در نبرد

گلاستر متئور (Gloster Meteor)، تنها جنگنده جت متفقین که در جنگ جهانی دوم به نبرد پرداخت، با پنل‌های آلومینیومی صیقلی و موتورهای جت یکپارچه با بال‌ها، طراحی آیرودینامیکی داشت. بال‌های کوتاه شده پس از آزمایش‌ها، ثبات پروازی آن را به میزان قابل توجهی افزایش داد و ظاهری فشرده به آن بخشید.

بل پی-۶۳ کینگ‌کبرا: جنگنده‌ای برای شوروی

بل پی-۶۳ کینگ‌کبرا (Bell P-63 Kingcobra) که هرگز با نشان آمریکا پرواز نکرد، عمدتاً به شوروی (۲,۳۰۰ دستگاه) و نیروهای فرانسه آزاد (۳۰۰ دستگاه) ارسال شد. این هواپیما با زره اضافی و سیستم نوری برای نشان دادن اصابت گلوله، با وجود ظاهر نامتعارف و شباهت به یک سسنا بال‌پایین، به عنوان یک نوآوری کلاسیک دوران جنگ جهانی دوم جذابیت خاص خود را دارد. بیش از ۳,۰۰۰ دستگاه از آن تولید شد.

لاکهید پی-۸۰ شوتینگ استار: پیشتاز جت‌های آمریکایی

لاکهید پی-۸۰ شوتینگ استار (Lockheed P-80 Shooting Star)، اولین جت جنگنده آمریکایی بود که به سرعت بیش از ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت (۵۰۰ مایل بر ساعت) در پرواز افقی رسید و می‌توانست در برخی مدل‌ها از سرعت ۹۶۰ کیلومتر بر ساعت (۶۰۰ مایل بر ساعت) نیز فراتر رود. این هواپیما که در ۱۴۳ روز از ایده به نمونه اولیه تبدیل شد، به دلیل طراحی آیرودینامیک و تولید انبوه، هواپیمایی بسیار مهم در دوران جنگ جهانی دوم به شمار می‌آید، اگرچه قبل از پایان جنگ به نبرد نرسید.

هاوکر هاریکن: ستون فقرات نبرد بریتانیا

هاوکر هاریکن (Hawker Hurricane) که از سال ۱۹۳۷ وارد خدمت نیروی هوایی سلطنتی شد، در نبرد بریتانیا ستون فقرات دفاع هوایی بریتانیا بود و بیش از تمامی دفاعیات هوایی و زمینی دیگر، هواپیماهای دشمن را منهدم کرد. این جنگنده با طراحی کلاسیک پروانه، کابین خلبان با پنجره کشویی و هشت مسلسل براونینگ، سریع، بی‌رحم و کشنده بود و تعداد اسکادران‌های آن تا سپتامبر ۱۹۴۰ تقریباً دو برابر شد.

دی هاویلند موسکیتو: بمب‌افکن چوبی و چابک

دی هاویلند موسکیتو (De Havilland Mosquito)، بمب‌افکنی چابک و سریع بود که از چوب سبک تخته‌سه‌لایی و چوب بالسا ساخته شده بود. این هواپیما با بال‌های مثلثی‌شکل و دو موتور رولز-رویس مرلین با قدرت کلی ۳,۳۸۰ اسب بخار، در طول جنگ جهانی دوم نقش کلیدی ایفا کرد. حدود ۸,۰۰۰ دستگاه از این هواپیما در بریتانیا، کانادا و استرالیا ساخته شد.

ویکرز ولینگتون: بمب‌افکن همه‌کاره بریتانیایی

ویکرز ولینگتون (Vickers Wellington)، تنها بمب‌افکن بریتانیایی که در تمام طول جنگ تولید شد، دارای ساختار ژئودتیک (شبکه لانه زنبوری) بود که آزادی حرکت داخلی فراهم می‌کرد. این بمب‌افکن با دو موتور پروانه و دم بلند، در نقش‌های مختلفی از جمله عملیات شبانه و ضد زیردریایی به کار رفت و بخش عمده‌ای از اولین حمله ۱,۰۰۰ بمب‌افکن به آلمان در مه ۱۹۴۰ را تشکیل داد.

ووت F4U کورسیر: ناوپرواز اقیانوس آرام

ووت F4U کورسیر (Vought F4U Corsair)، از مهم‌ترین هواپیماهای پرتاب شده از ناوهای هواپیمابر در جبهه پاسیفیک بود. این جنگنده با پروانه ۱۳ فوتی و بال‌های گال‌معکوس که سرعت آن را به بیش از ۴۰۰ مایل بر ساعت می‌رساند، برای عملیات ناوبر طراحی شده بود. بیش از ۱۲,۰۰۰ دستگاه از آن تا سال ۱۹۵۲ تولید شد و طراحی بال‌های خاصش آن را متمایز می‌کرد.

آورو لنکستر: موفق‌ترین بمب‌افکن شبانه

آورو لنکستر (Avro Lancaster)، موفق‌ترین بمب‌افکن بریتانیا در جنگ، با چهار موتور قدرتمند مرلین (هر کدام ۱,۴۶۰ اسب بخار)، متخصص عملیات بمباران شبانه بود. این بمب‌افکن ۷,۳۰۰ دستگاه تولید شد، هفت خدمه داشت، بیش از ۳۳,۰۰۰ پوند بمب و سوخت حمل می‌کرد و بردی معادل ۴,۰۰۰ کیلومتر (۲,۵۰۰ مایل) داشت. طراحی دو سکان عمودی در دم، پایداری پرواز و میدان دید گسترده‌ای برای تیرانداز عقب فراهم می‌کرد.