داریوش خنجی؛ فیلمبردار ایرانی محبوب وودی آلن
نشست نقد کتاب «داریوش خنجی» با حضور علیرضا زرین‌دست، عباس یاری، محمد آلادپوش و امیر فرض‌اللهی با همراهی شصت نفر از اهالی فرهنگ در خانه سینما برگزار شد.
نشست نقد کتاب «داریوش خنجی» با حضور علیرضا زرین‌دست، عباس یاری، محمد آلادپوش و امیر فرض‌اللهی با همراهی شصت نفر از اهالی فرهنگ در خانه سینما برگزار شد. داریوش خنجی از جمله فیلم‌بردارانی است که نامی جهانی دارد و اسمش در کنار کارگردانان بزرگ سینما از دیوید فینچر تا وودی آلن نشسته است.
به گزارش خبرآنلاین، نشست نقد کتاب «داریوش خنجی» نوشته جردن مینزر با ترجمه حسین م. فرزانه منتشرشده توسط انتشارات روزنه با حضور علیرضا زرین‌دست، عباس یاری، محمد آلادپوش و امیر فرض‌اللهی با همراهی شصت نفر از اهالی فرهنگ در خانه سینما برگزار شد.
در ابتدای جلسه امیر فرض‌اللهی ضمن برشمردن دلایل اهمیت برگزاری این نشست به ضرورت انتشار کتاب «داریوش خنجی» توسط یک ناشر خوشنام در عرصه فرهنگ تاکید کرد و گفت: «برای شناخت کافی از داریوش خنجی باید این کتاب خوانده شود و چند تن از سرشناس‌ترین فیلمبرداران سینمای ایران باید این کتاب را نقد کنند تا مشخص شود داریوش خنجی کیست و چگونه جهانی شد. داریوش خنجی موفق‌ترین سینماگر ایرانی در زمینه تخصص فنی است که در سطح اول سینما در جهان مشغول به کار است و با برجسته‌ترین فیلمسازهای دنیا به عنوان مدیر فیلمبرداری آثارشان کار کرده و این نکته باعث می‌شود برای شناخت او کتاب انتشارات روزنه درباره‌اش را بخوانیم و ببینیم دلایل این موفقیت بزرگ چیست.»
در ادامه این نشست مهمانان این جلسه به نقد کتاب «داریوش خنجی» پرداختند. علیرضا زرین‌دست در نقد و معرفی خنجی گفت: «تا آن‌جایی که می‌توانید این کتاب را بخوانید. شانس بزرگ خنجی این بوده که از سه سالگی در فرانسه بزرگ شده و همه چیز به کمکش آمده است. او ۲۵ سال دستیار استرارو بوده و از فرصت‌ها بهترین استفاده را کرده و با آفرینش‌هایی که داشته داریوش خنجی شده است. بزرگترین دلیل موفقیت داریوش خنجی شجاعت اوست.»
عباس یاری نیز در نقد این کتاب گفت: «داریوش خنجی به دلیل این که پدر و مادرش اهل سینما بوده‌اند این شانس را داشته است که در معرض سینما قرار بگیرد. پس روی صحنه سینما بزرگ شده است. خنجی مردی در سایه است و به روایت کارگردانان بزرگی که با او کار کرده‌اند اصلا دیده نمی‌شود و مثل ناظر یک اتفاق عمل می‌کند. به این دلیل خنجی آدم مهمی می‌شود در سینمای دنیا که خودش را می‌سپارد به دست کارگردانان بزرگ البته برداشت و آفرینش خود را هم دارد.»
محمد آلادپوش هم در این نشست گفت: «من خوانش این کتاب را به دانشجویان سینما و مخصوصاً کسانی که فیلمبردارند یا می‌خواهند فیلمبردار شوند بسیار توصیه می‌کنم. واقعیت این است که وجه انسانی داریوش خنجی بارزترین وجه شخصیتی اوست طوری که برناردو برتولوچی از منش و شخصیت ایرانی خنجی و سبک فیلمبرداری او تعریف می‌کند. این کتاب متن روانی دارد و برگردان آن به خوبی انجام شده است اما مقایسه نامتقارن مترجم از شرایط کار کردن در سینمای ایران و فرانسه اشتباه بزرگ اوست.»
آلادپوش افزود: «فیلمبرداری دو وجه برجسته دارد؛ وجه هنری و وجه فنی. داریوش خنجی هر دو وجه را دارد و چون دید هنری‌اش به دید فنی‌اش چربیده در دنیا صاحب سبک شده و توسط فیلمسازان برجسته به کار گرفته شده است. ما تا به لحاظ فنی مسلط نباشیم دید هنری پیدا نمی‌کنیم.»
در ادامه این نشست امیر فرض‌اللهی با نام بردن از فیلم‌های برجسته تاریخ سینما که خنجی مدیر فیلمبرداری‌شان بوده است، گفت: «هزینه چاپ کتاب «داریوش خنجی» به واسطه این‌که مترجم آن اصرار داشته است با کاغذ گلاسه چاپ شود گران تمام شده است. به همین دلیل چندان توسط دانشجویان سینما و اهالی فرهنگ خریداری و خوانده نشده است.»
در میانه این نشست علیرضا زرین‌دست به معرفی دقیق‌تر داریوش خنجی پرداخت و گفت: «شما وقتی از عکاسی شروع می‌کنید نقاشی را هم می‌شناسید. در شناخت نگاتیو هم به تسلط می‌رسید و مرزهای نورپردازی را هم خوب درک می‌کنید. این مراحلی است که داریوش خنجی به درستی گذرانیده است.»
عباس یاری نیز در این راستا افزود: «دنیای فیلمبرداران با کارگردان جداست و خوب می‌شود که این‌ها در تولید یک اثر بیشترین همفکری را با هم داشته باشند. خنجی از دستیار دوم بودن شروع می‌کند، سپس دستیار یک می‌شود و فیلم تبلیغاتی می‌سازد و در انتها مدیر فیلمبرداری می‌شود. طی گفت‌وگوهایی که با خنجی و سینماگران شناخته شده دنیا در این کتاب صورت گرفته است، سیر ورود داریوش خنجی به سینما تشریح شده و خوانش این کتاب درس بزرگی برای علاقه‌مندان سینما است. انتشار این کتاب در ایران غنیمتی بزرگ است.»
در بخش انتهایی این نشست گفت‌وگوهایی میان حاضرین و منتقدین صورت گرفت.
