خودروهای عضلانی در سال ۲۰۲۵، انقراض یا تکامل؟

خودروهای عضلانی با موتورهای پرغرش V8 زمانی نماد فرهنگ خودرویی آمریکا بودند اما با ظهور خودروهای الکتریکی آیا این دوران به پایان رسیده است؟

به گزارش پدال، قدرت هنوز هست، فقط صدا ندارد! اعتراف می‌کنم دلم برای صدای موتور V8 تنفس طبیعی تنگ شده است. غرش یک چلنجر یا موستانگ هنگام استارت زدن بی‌نظیر است اما اخیراً با چند خودروی الکتریکی پرفورمنس رانندگی کرده‌ام که باعث شد تعریفم از عضلانی عوض شود. گشتاور فوری تسلا مدل S پلد یا دوج چارجر دیتونا الکتریکی واقعاً دیوانه‌کننده است. پدال را فشار می‌دهی و انگار قوانین فیزیک را زیر پا می‌گذاری. صدا مثل قبل نیست اما حس هیجان کاملاً واقعی است.

جالب‌تر اینکه برخی از این خودروهای الکتریکی حس و حال خشن پیشرانه‌های بنزینی را تقلید می‌کنند. دوج حتی صدای مصنوعی موتور را در کابین پخش می‌کند که ابتدا به نظرم مسخره آمد اما وقتی گاز دادم، ناخودآگاه مثل زمانی که پشت یک هلکت بودم، لبخند زدم. شاید دقیقاً همان حس نباشد اما قدرت هنوز هست، فقط لباسی مدرن‌تر به تن کرده است. حالا در پیست‌های درگ بیشتر تسلا می‌بینم تا هر چیز دیگری. در یوتیوب، این خودروها با سوپرکارها، خودروهای عضلانی و هر که جرأت رقابت داشته باشد مسابقه می‌دهند. پنج سال پیش چنین چیزی نبود. اگر خودروهای عضلانی همیشه روی سرعت در خط مستقیم تمرکز داشتند، خودروهای الکتریکی قدرتمند امروزی نسل بعدی همان ایده هستند.

فکر می‌کردم فرهنگ خودروهای عضلانی در حال مرگ است چون نسل جدید علاقه‌ای به آن ندارد؛ اما در چند گردهمایی دیدم که تسلاهای کف‌خواب کنار کوروت‌های C8 تیون‌شده پارک شده‌اند و همه درباره زمان‌های ۴۰۰ متر حرف می‌زنند. این یعنی حال و هوا عوض نشده، فقط تکامل پیدا کرده است. به‌جای بحث درباره کاربراتور و میل‌سوپاپ، حالا مردم درباره تیونینگ باتری و ارتقای اینورتر صحبت می‌کنند. هر چیزی که این حس را زنده نگه دارد، خوب است. همچنین نوع جدیدی از هات‌رادها در حال ظهور است. آن‌ها دیگر روی پونتیاک‌های GTO و فوردهای قدیمی در گاراژ کار نمی‌کنند بلکه قطعات را با پرینتر سه‌بعدی برای لوسید یا ریویان می‌سازند و خودروهایشان را هک می‌کنند تا قدرت بیشتری آزاد کنند. این یعنی میل به تیونینگ و افزایش قدرت هنوز پابرجا است و فقط شکل آن کمی فرق کرده است.

جالب‌تر اینکه برخی برندها با این تغییر همگام شده‌اند. دوج نسل جدید چارجر الکتریکی را به‌عنوان یک خودروی عضلانی معرفی کرده و فورد هم نام موستانگ را برای کراس‌اوور الکتریکی Mach-e استفاده کرده است حتی اگر طرفداران متعصب قبولش نداشته باشند. این نشان می‌دهد هنوز تقاضا برای خودروهای اسپرت و پرفورمنس وجود دارد حتی اگر به‌جای غرش مهیب، زمزمه‌ای ضعیف داشته باشند. باید خودتان تجربه کنید تا حسش را بفهمید.

از سوی دیگر، قیمت خودروهای V8 در بازار دست‌دوم سر به فلک کشیده که این هم موضوع دیگری است که نشان می‌دهد دوران خودروهای عضلانی سنتی در حال پایان است. پیدا کردن یک چلنجر اسکات پک یا موستانگ GT تمیز که قیمت مناسبی داشته باشد بسیار سخت شده و کامارو ZL1 عملاً حکم طلا را پیدا کرده است. عشق به این خودروها در حراجی‌ها باورنکردنی است. شاید نوستالژی باشد یا ترس از دست دادن اما درهرحال، بازار V8 داغ است و کلکسیونرها این خودروها را مثل کلاسیک‌های واقعی می‌بینند. بعضی از این خودروها همین حالا هم کلاسیک هستند. یک هلکت شش سرعته یا ZL1 1LE نسل آخر احتمالاً ۲۰ سال دیگر مثل چارجر ۱۹۶۹ کمیاب و گران خواهد بود. رانندگی با این خودروها حالا حس خاصی دارد که چند سال پیش نداشت. اگر یکی از این هشت سیلندرهای نمادین را دارید، نگه‌دارید زیرا این غرش ممکن است به صدای یک عصر ازدست‌رفته تبدیل شود.