تفاوت اینترنت ملی و بین‌المللی چیست؟

«اینترنت ملی» عبارتی است که از اواسط دهه ۱۳۸۰ به این سو و به شکل خاص در سال‌های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است.

به گزارش دیجی کالا، تمایز میان اینترنت ملی و بین‌المللی، چه از نظر دسترسی و چه در رابطه با تعرفه‌گذاری بحث‌های دامنه‌داری را ایجاد کرده است. همچنین گفت‌وگوها درباره ملی‌شدن اینترنت در ایران طی شرایط خاص هم عموما توجه بسیاری از کاربران را به خود جلب کرده و می‌کند. اینترنت ملی چیست و دقیقا چه تفاوت‌هایی با اینترنت بین‌المللی دارد؟

تفاوت اینترنت ملی و بین‌المللی چیست؟

اینترنت ملی چیست؟

شبکه یا اینترنت ملی اطلاعات، طبق اسناد قانونی منتشرشده پروژه‌ای برای توسعه زیرساخت اطلاعاتی امن و پایدار ملی در ایران است. براساس این تعاریف شبکه ملی اطلاعات کشور، شبکه‌ای مبتنی بر آی‌پی به همراه سوییچ‌ها، مسیریاب‌ها و مراکز داده‌ای است که در آن درخواست‌های دسترسی داخلی باشد و اطلاعات در مراکز داده داخلی نگهداری شوند. این ساختار نباید تحت هیچ شرایطی از خارج کشور مسیریابی شود؛ در واقع فضایی مد نظر است که امکان ایجاد شبکه‌های اینترانت، خصوصی و امن داخلی را ایجاد کند.

اما فارغ از این تعاریف به شکل ساده‌تر باید گفت اینترنت ملی نوعی شبکه داخلی است که امکان‌ دسترسی به وبسایت‌های داخل ایران را بدون نیاز به اتصال به شبکه جهانی میسر می‌کند. مدیریت، کنترل و زیرساخت‌های اصلی این شبکه داخل کشور قرار دارد و در آن از سرورهای داخلی برای ارائه خدمات محلی استفاده می‌شود.

در ساختار اینترنت ملی نقش سرورهای داخلی حیاتی است و ارائه دهندگان خدمات برای فعالیت در این شبکه باید از سرورهای داخلی استفاده کنند. در عین حال ترافیک استفاده از این نوع اینترنت را ترافیک داخلی می‌نامند.

اینترنت بین‌المللی چیست؟

اینترنت بین‌المللی در ساده‌ترین تعریف یعنی دسترسی کاربران به مجموعه‌ای از سرورها و یارانه‌های متصل در سطح جهان و استفاده از این زیرساخت‌ها و سرویس‌ها خارج از مرزهای کشور. در شرایطی که به محتوایی دسترسی پیدا می‌کنید که سرور و زیرساخت‌های حفظ آن خارج از کشور قرار دارد از اینترنت بین‌المللی استفاده می‌کنید. بر همین‌ اساس چنین ترافیکی را ترافیک بین‌الملل نامیده‌اند.

تفاوت اینترنت ملی و بین‌المللی

وقتی کاربر به یک وب‌سایت یا خدمت آنلاین میزبانی‌شده در داخل کشور دسترسی پیدا می‌کند، مسیر داده‌ها به‌ شکل زیر است:

۱. دستگاه کاربر (مثلاً گوشی یا لپ‌تاپ) از طریق Wi-Fi یا شبکه‌ اینترنت موبایل به روتر یا دکل مخابراتی متصل می‌شود.

۲. از آنجا، داده‌ها وارد شبکه‌ داخلی ISP (ارائه‌دهنده خدمات اینترنت) می‌شوند.

۳. اگر مقصد (مثلاً سرور وب‌سایت) در همان کشور باشد، ترافیک در داخل شبکه‌ ملی جابه‌جا می‌شود.

۴.بسته‌های داده از طریق مسیرهایی مثل IXP (Internet Exchange Point) یا مراکز داده‌ داخلی بین اپراتورها رد و بدل می‌شوند تا به سرور نهایی برسند.

۵. این مسیر از مرزهای فیزیکی کشور خارج نمی‌شود و معمولاً سریع‌تر و کم‌هزینه‌تر است.

وقتی کاربر به یک سرویس یا سرور خارج از کشور متصل می‌شود (مثلاً گوگل، یوتیوب یا سرور یک سایت خبری خارجی) مسیر داده‌ها به‌ شکل زیر است:

۱. اتصال اولیه مشابه همان مسیر داخلی است (از دستگاه به ISP).

۲. اما چون سرور مقصد در خارج از کشور قرار دارد، داده‌ها باید از طریق درگاه بین‌المللی اینترنت (Gateway) خارج شوند.

۳. این درگاه‌ها معمولاً در نقاط خاصی متمرکزند و به کابل‌های فیبر نوری بین‌المللی زیر دریا یا لینک‌های ماهواره‌ای متصل هستند.

۴. داده‌ها وارد زیرساخت بین‌المللی شده و از طریق شبکه جهانی به مقصد مورد نظر (مثلاً سرور گوگل در اروپا یا آمریکا) هدایت می‌شوند.

۵. پاسخ از همان مسیر بازمی‌گردد و به دستگاه شما تحویل داده می‌شود.