اصلی‌ترین تولیدکنندگان هواپیماهای جنگی آمریکا در طول جنگ جهانی دوم

در طول جنگ جهانی دوم، کارزار جنگ بر همکاری و کار تیمی میان تولیدکنندگان تأکید داشت و شرکت‌ها برای بهره‌وری و کار تخصصی بیشتر، بر تولید انواع خاصی از هواپیماها تمرکز می‌کردند. Boeing، Douglas و North American Aviation از بهترین و اصلی‌ترین تأمین‌کنندگان هواپیماهای جنگی در ایالات متحده بودند و مدل‌های مشهوری مانند B-17، B-24 و P-51 Mustang را تولید کردند.

به گزارش روزیاتو، دیگر تولیدکنندگان مهم شامل Consolidated-Vultee، Lockheed و Republic بودند که هر کدام نوآوری‌ها و هواپیماهای ارزشمندی را به کارزارهای جنگی متفقین اضافه کردند.

صنعت هوافضای آمریکا در طول جنگ جهانی دوم بیش از ۳۰۰,۰۰۰ فروند هواپیمای نظامی تولید کرد. تولید هواپیماهایی مانند B-17 به شکل چشمگیری افزایش یافت؛ از ۶۰ فروند در ماه در سال ۱۹۴۲ به ۳۶۲ فروند در ماه در سال ۱۹۴۴، که حاصل یک بسیج صنعتی متمرکز در این کشور بود. شرکت Douglas بین سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ نزدیک به ۳۰,۰۰۰ فروند هواپیما ساخت، در حالی که Consolidated تنها از مدل B-24 حدود ۲۰,۰۰۰ فروند تحویل مشتریان داد. حتی شرکت‌های خودروسازی مانند فورد نیز به این کارزار پیوستند و قطعات و حتی هواپیماهای کامل تولید می‌کردند.

Consolidated (Convair): کارخانه بمب‌افکن

شرکت Consolidated Aircraft Corporation در سال ۱۹۲۳ توسط روبن اچ. فلیت در بوفالو، نیویورک تأسیس شد. Vultee Aircraft نیز یک تولیدکننده هواپیما در کالیفرنیا بود. این دو شرکت در ادامه با یکدیگر ادغام شدند و Consolidated-Vultee Aircraft Corporation را تشکیل دادند. در سال ۱۹۴۲، این مجموعه یک کارخانه به طول نزدیک به دو کیلومتر در زمینی به مساحت ۵۶۳ هکتار در سمت غربی پایگاه هوایی فعلی Carswell در فورت ورث، تگزاس، ساخت که محلی‌ها آن را «کارخانه بمب‌افکن» می‌نامیدند.

طبق گزارش انجمن تاریخ ایالت تگزاس، در مقطعی تا ۳۸,۰۰۰ نفر از جمله تعداد زیادی کارگر زن در کارخانه فورت ورث مشغول به کار بودند. این شرکت هواپیماهای آموزشی، هواپیماهای دریایی، مسافربری و باری تولید می‌کرد. Consolidated-Vultee از نظر تعداد کل تولید، تمام شرکت‌های آمریکایی را پشت سر گذاشته و طی جنگ جهانی دوم، بمب‌افکن‌های B-24 Liberator و هواپیماهای شناسایی دریایی PBY Catalina را در مقیاس قابل‌توجهی ساخت.

این شرکت در مجموع ۱۸,۱۹۰ فروند B-24، حدود ۳,۲۷۶ فروند PBY Catalina و ۱۱,۵۰۰ فروند BT-13 تحویل ارتش ایالات متحده داد. BT-13 Valiant یک هواپیمای آموزشی میانجی بسیار مهم بود که امکان آموزش ده‌ها هزار خدمه پروازی را برای نبرد فراهم کرد. علاوه بر تولید تعداد خیره‌کننده‌ای از بمب‌افکن‌های لیبراتور، این شرکت هواپیماهای باری C-87 را نیز بر اساس همان بدنه تولید کرد.

شرکت خودروسازی Ford Motor Company نیز بمب‌افکن B-24 Liberator را در کارخانه Willow Run تولید می‌کرد. این کارخانه به دلیل نقش چشمگیر خود در تحویل بمب‌افکن‌ها که به پیروزی متفقین در نبردهای هوایی کمک کرد، به یکی از نمادهای تولید صنعتی دوران جنگ جهانی دوم تبدیل شد.

Boeing: قلعه پرنده

در طول جنگ جهانی دوم، بوئینگ عمدتاً دو بمب‌افکن اصلی تولید می‌کرد: B-17 Flying Fortress و B-29 Superfortress. این شرکت در مجموع ۱۲,۶۹۲ فروند B-17 و ۳,۸۹۸ فروند B-29 ساخت. B-17 به نمادی از جنگ هوایی علیه کارزار رایش سوم تبدیل شد. این هواپیما همراه با افزایش تولید ماهانه، به طور مداوم بهینه‌سازی می‌شد و به دلیل قدرت آتش دفاعی و بدنه مقاوم و قابل‌اعتمادش مشهور بود. رایج‌ترین نسخه‌ای که در نیروی هوایی ارتش ایالات متحده (USAAF) از این بمب‌افکن مورد استفاده قرار گرفت، B-17G بود که در حملات سنگین روزانه به قلمرو نیروهای متحد، فشار زیادی به خدمه وارد کرد، در حالی که در تلاش برای قطع زنجیره تأمین دشمن بودند.

B-29 یک بمب‌افکن پیشرفته‌تر بود که در جبهه اقیانوس آرام اهمیت حیاتی داشت و مأموریت حمل و پرتاب تنها دو سلاح اتمی استفاده‌شده در این جنگ را بر عهده داشت. با داشتن برجک‌های توپ کنترل از راه دور، محفظه‌های بمب با ظرفیت بالا و کابین‌های تحت فشار، B-29 Superfortress در زمان خود یک «ابر سلاح» محسوب می‌شد.

اولین و تنها باری که سلاح هسته‌ای در یک جنگ به کار رفت، آگوست ۱۹۴۵ بود، زمانی که B-29‌های آمریکایی بمب‌های اتمی را بر روی شهرهای هیروشیما و ناگاساکی ژاپن انداختند. این مأموریت هولناک نقش مستقیمی در وارد آوردن ضربه نهایی به امپراطوری ژاپن داشت و باعث تسلیم این کشور شد، پیش از آنکه سناریوی ترسناک حمله زمینی به جزایر اصلی ژاپن در قالب «عملیات سقوط» (Operation Downfall) اجرا شود. B-29 پس از جنگ جهانی دوم نیز به خدمت ادامه داد، برای سوخت‌گیری هوایی و گشت‌زنی ساحلی تغییر کاربری یافت و در جنگ کره نیز حضور داشت.

North American Aviation: جنگنده‌ها و بمب‌افکن‌های سرنوشت‌ساز

North American Aviation در طول جنگ جهانی دوم چندین هواپیمای مشهور ساخت، از جمله AT-6 Texan (هواپیمای آموزشی)، B-25 Mitchell (بمب‌افکن متوسط) و P-51 Mustang (جنگنده).

جنگنده دوربرد اسطوره‌ای P-51 Mustang نقشی کلیدی در پیروزی متفقین داشت، به ویژه در زمینه اسکورت بمب‌افکن‌ها در مسافت‌های طولانی. این هواپیما از نگاه عمده کارشناسان به عنوان یک تغییر‌دهنده معادلات جنگ شناخته می‌شود که با کاهش چشمگیر تلفات وحشتناک خدمه بمب‌افکن‌ها و برتری کامل بر جنگنده‌های لوفت‌وافه نازی‌ها، ورق را به نفع متفقین برگرداند.

در هر دو جبهه اقیانوس آرام و اروپا، B-25 Mitchell به عنوان یک بمب‌افکن متوسط چندمنظوره عملکرد درخشانی داشت و در عملیات‌های مهمی مانند حمله افسانه‌ای دولیتل که پس از حمله به پرل هاربر، توکیو را هدف قرار داد، شرکت داشت. در طول جنگ، نورث امریکن نزدیک به ۱۰,۰۰۰ فروند B-25 و ۱۵,۰۰۰ فروند P-51 Mustang تولید کرد.

هزاران خلبان از نیروی هوایی کشورهای مختلف مهارت‌های پروازی خود را با AT-6 Texan آموختند. هرچند کمتر شناخته شده هستند، اما نورث آمریکن هواپیماهای A-36 Apache و O-47 شناسایی را نیز تولید می‌کرد که نقش‌هایی حیاتی در عملیات‌های پیچیده‌ترین و گسترده‌ترین جنگ تاریخ بشر ایفا کردند.

Douglas: ستون فقرات ترابری هوایی برای همه متفقین

در طول جنگ جهانی دوم، شرکت Douglas Aircraft Company هواپیماهای متعددی از جمله C-54 Skymaster، A-20 Havoc، SBD Dauntless، A-24 Banshee و مهم‌تر از همه C-47 Skytrain (نسخه نظامی هواپیمای مسافربری DC-3) را تولید کرد. داگلاس حدود ۶,۰۰۰ فروند بمب‌افکن شیرجه‌زن Dauntless و Banshee و همچنین ۱۰,۳۶۸ فروند C-47 و ۱,۱۶۲ فروند C-54 ترابری را برای حمایت از کارزارهای جنگی متفقین ساخت.

C-47 در ابتدا در سال ۱۹۳۶ به عنوان هواپیمای مسافربری DC-3 مونتاژ شد، اما با آغاز جنگ جهانی دوم، تولید آن به شدت افزایش یافته و حتی پس از جنگ نیز ادامه پیدا کرد. حتی اتحاد جماهیر شوروی هزاران فروند C-47 Skytrain را تحت لیسانس تولید کرد. جالب اینجاست که امپراطوری ژاپن نیز بر اساس یک مجوز پیش از جنگ، توسط شرکت Nakajima Hikoki این هواپیما را تولید می‌کرد. در مجموع بیش از ۱۶,۰۰۰ فروند از این هواپیما ساخته شد که DC-3/C-47 را به پُرتولیدترین هواپیمای تجاری تاریخ تبدیل می‌کند.

C-53 نسخه تخصصی حمل‌ونقل نیروها بود، در حالی که C-47 Skytrain یک هواپیمای ترابری همه‌کاره برای جابه‌جایی نیروها و تجهیزات برای متفقین به شمار می‌رفت. مقامات عالی‌رتبه با هواپیمای بزرگ‌تر و چهار موتوره C-54 Skymaster جابه‌جا می‌شدند که برای پروازهای طولانی و حمل‌ونقل VIP طراحی شده بود. A-20 Havoc نیز به عنوان جنگنده شبانه، هواپیمای تهاجمی و بمب‌افکن متوسط عملکرد بسیار خوبی داشت. همچنین نیروی هوایی ارتش ایالات متحده از A-24 Banshee، نسخه زمینی SBD Dauntless، استفاده می‌کرد، تا زمانی که هواپیماهای پیشرفته‌تر جایگزین آن شدند.

Lockheed: ظهور Skunk Works

در طول جنگ جهانی دوم، Lockheed چندین هواپیمای کلیدی تولید کرد که مهم‌ترین آن‌ها جنگنده P-38 Lightning بود، اما تولیدات دیگر این کمپانی شامل بمب‌افکن‌های Hudson و Ventura و تولید تحت لیسانس B-17 نیز می‌شد.

P-38 Lightning یک جنگنده دو موتوره پرسرعت و چندمنظوره بود که برای اسکورت، بمباران و شناسایی استفاده می‌شد. این هواپیما اولین طراحی جنگنده کِلی جانسون، بنیان‌گذار آینده بخش Skunk Works، بود. P-38 یکی از پُرقدرت‌ترین و موفق‌ترین جنگنده‌های جنگ جهانی دوم به شمار می‌رفت و از چابک‌ترین جنگنده‌های دو موتوره این جنگ نیز بود. اگرچه مدل‌های اولیه مشکلاتی داشتند، این هواپیما در پیروزی متفقین در جبهه اقیانوس آرام نقشی حیاتی ایفا کرد.

بمب‌افکن Hudson نسخه نظامی تغییر یافته هواپیمای Model 14 Super Electra بود و توسط نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا (RAF) و سایر نیروهای هوایی متفقین برای بمباران و شناسایی استفاده می‌شد. نیروی هوایی سلطنتی Hudson را «بومرنگ پیر» می‌نامید، چون حتی با آسیب شدید معمولاً به پایگاه بازمی‌گشت.

کارکنان لاکهید حتی در اوقات فراغت خود Hudson می‌ساختند تا به نیروی هوایی بریتانیا هدیه دهند. جالب اینکه یک هواپیمای Hudson بود که اولین شکار تأییدشده علیه لوفت‌وافه آلمان را در سال ۱۹۳۹ ثبت کرد، زمانی که یک Dornier Do 17 را سرنگون نمود. بمب‌افکن Ventura نیز توسط نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا، نیروی دریایی ایالات متحده و نیروی هوایی ارتش آمریکا به کار گرفته می‌شد. علاوه بر این، لاکهبد تعداد قابل توجهی B-17 Flying Fortress تولید کرد و مدل‌های Model 10 و Model 12 Electra را برای مأموریت‌های شناسایی، مراقبت و ترابری در اوایل جنگ به کار گرفت.

Curtiss-Wright: جنگجویان هوایی اقیانوس آرام

شرکت Curtiss-Wright حاصل ادغام بین شرکت گلن کرتیس و شرکت برادران رایت (اولین سازندگان پرواز سرنشین‌دار در تاریخ) در سال ۱۹۲۹ بود. این شرکت افسانه‌ای در طول جنگ جهانی دوم چندین هواپیمای بسیار مهم ساخت. در صدر آن‌ها P-40 Warhawk قرار داشت که به خاطر استفاده توسط American Volunteer Group (AVG) در نبرد با امپراطوری ژاپن در چین — مشهور به Flying Tigers — شهرت یافت. پس از آن، بمب‌افکن شیرجه‌زن SB2C Helldiver قرار داشت که به نیروی دریایی ایالات متحده در مقابله با ناوگان دریایی ژاپن کمک کرد تا زمانی که هواپیماهای پیشرفته‌تری وارد خدمت شدند.

کرتیس-رایت در مجموع ۱۳,۷۳۸ فروند P-40، حدود ۳,۱۸۰ فروند C-46 و نزدیک به ۷,۰۰۰ فروند Helldiver ساخت.

در عملیات‌های جنگی در پهنه وسیع جبهه اقیانوس هند و آرام، هواپیمای ترابری C-46 Commando به عنوان یک ابزار حیاتی برای حمل بار تفنگداران دریایی آمریکا خدمت می‌کرد. این هواپیما در اصل به عنوان یک هواپیمای مسافربری تحت فشار طراحی شده بود و به خاطر موتورهای قدرتمند Double-Wasp و بدنه مقاومش محبوبیت داشت، اما هیچ‌یک از نسخه‌های نظامی مجهز به کابین تحت فشار نبودند تا تولید ساده‌تر شود.

این شرکت در طول جنگ به نیروی هوایی ۲۸ کشور هواپیما تحویل داد و جمعاً ۱۴۶,۴۶۸ پروانه الکتریکی و ۱۴۲,۸۴۰ موتور هواپیما تولید کرد. در دوران جنگ، تمرکز این شرکت بر پژوهش و تولید انبوه موتورهای پیستونی و پروانه‌ها بود.

Republic: ضربه‌زن اصلی متفقین

شرکت Republic درست پیش از آغاز جنگ و پس از برکناری رئیس موقت هیئت مدیره به دلیل ناکامی در تولید موفق، تأسیس شد. اولین هواپیمای تاکتیکی این شرکت پس از تغییر مدیریت، P-43 Lancer بود که از نخستین جنگنده‌های تک‌بال پایین مدرن آن زمان به شمار می‌رفت. با این حال، این هواپیما خیلی زود و با ورود آمریکا به جنگ و پیشرفت سریع فناوری، قدیمی شد.

سپس Republic تولید P-47D را آغاز کرد و بر اساس آمارها، ۱۲,۶۰۲ فروند از آن ساخت. نخستین نمونه تولیدی P-47 در مارس ۱۹۴۲ ساخته شد، پس از آنکه نمونه اولیه در مه ۱۹۴۱ پرواز کرده بود.

این هواپیما برای نخستین بار در بهار ۱۹۴۳ وارد میدان نبرد شد و هنوز هم پُرتولیدترین نمونه یک مدل فرعی جنگنده در تاریخ است. P-47 که در ابتدا به عنوان یک رهگیر سبک طراحی شده بود، به یک جنگنده-بمب‌افکن سنگین تکامل یافت و حداکثر وزن آن به حدود ۱۷,۰۰۰ پوند (۷,۷۰۰ کیلوگرم) رسید، در حالی که P-51 Mustang حدود ۱۲,۰۰۰ پوند (۵,۴۰۰ کیلوگرم) وزن داشت. این هواپیما به دلیل قدرت آتش بالا، عملکرد قوی و دوام فوق‌العاده، در میان متفقین محبوب و در میان نیروهای محور ترسناک بود.

Thunderbolt در نیروهای مسلح کشورهای مختلف متفقین و تقریباً در تمام جبهه‌های جنگ جهانی دوم خدمت کرد. این جنگنده به سرعت به دلیل مقاومت بالا، هم به عنوان یک جنگنده-بمب‌افکن ارتفاع پایین و هم به عنوان اسکورت ارتفاع بالا مشهرو شد. موتور رادیال خنک‌شونده با هوا و طراحی مقاوم آن اجازه می‌داد تا P-47 حتی پس از وارد آمدن آسیب جدی در نبرد نیز به پرواز ادامه دهد.