نشانه های عاشق شدن یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی

اختلال دوقطبی یکی از اختلالات روانی پیچیده و تأثیرگذار است که بر جنبه‌های مختلف زندگی فرد، از جمله روابط عاطفی و عاشقانه، اثر می‌گذارد. افراد مبتلا به این اختلال معمولاً بین دو حالت افراطی مانیا (شیدایی) و افسردگی نوسان می‌کنند. این تغییرات شدید خلقی می‌تواند روابط عاشقانه را چه برای فرد مبتلا و چه برای شریک عاطفی او، به چالشی پیچیده تبدیل کند.

عشق در بیماران دوقطبی

به گزارش خبرنامه، با این حال، با درک عمیق‌تر در مورد این اختلال و اتخاذ راهکارهای مناسب، عشق در زندگی افراد دوقطبی نه تنها ممکن است، بلکه می‌تواند به شکلی سالم و پایدار نیز تجربه شود.

تاثیر فازهای خلقی بر روابط عاشقانه
در دوره‌های شیدایی (مانیا)، فرد ممکن است بیش‌ از حد خوش‌بین، پرانرژی و حتی بیش‌فعّال شود. در این حالت، رفتارهای خطرپذیر، تصمیم‌گیری‌های عجولانه و احساسات شدید عاشقانه (و گاهی ناپایدار) ممکن است پدیدار شوند. از طرفی، در فاز افسردگی، احساس بی‌ارزشی، کناره‌گیری اجتماعی، بی‌میلی جنسی و ناتوانی در ابراز محبت، رابطه را با سردی و فاصله مواجه می‌کند.

این نوسانات می‌تواند موجب سردرگمی و فشار روانی برای شریک عاطفی شود. در این شرایط، فرد مبتلا به اختلال دوقطبی ممکن است احساس کند که با دو فرد متفاوت در ارتباط است. از سوی دیگر، خود فرد مبتلا نیز ممکن است از رفتارها و احساسات متغیر خود احساس گناه یا بی‌ثباتی داشته باشد.

آیا عشق واقعی در بیماران دوقطبی امکان‌پذیر است؟
پاسخ کوتاه، بله است. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی روابط عاشقانه سالم و معناداری دارند. نکته‌ کلیدی، خودآگاهی، درمان مؤثر و حمایت روانی و عاطفی است. وقتی فرد با اختلال خود آشنا باشد و آن را بپذیرد، یاد می‌گیرد که چگونه نشانه‌ها را زود تشخیص دهد، از رفتارهای آسیب‌زننده اجتناب کند و روابط خود را به شکل مسئولانه‌تری مدیریت کند.

نقش شریک عاطفی در رابطه با فرد دوقطبی
شریک عاطفی باید آگاه باشد که این اختلال بخشی از شخصیت فرد نیست، بلکه یک وضعیت پزشکی است که نیاز به درک، صبر و حمایت دارد. آموزش درباره اختلال دوقطبی، حضور در جلسات مشاوره خانوادگی و ارتباط باز و صادقانه با شریک زندگی فرد، می‌تواند به تقویت پیوند میان دو طرف کمک کند.

در عین حال، مراقبت از سلامت روان شریک نیز بسیار مهم است. همدلی نباید با فرسودگی روانی همراه شود. در صورت نیاز، شریک عاطفی نیز باید از مشاوره روانشناسی بهره‌مند شود.

نقش درمان در پایداری رابطه
درمان دارویی و روان‌درمانی منظم، اساسی‌ترین ابزار در مدیریت اختلال دوقطبی هستند. مصرف منظم دارو، شرکت در جلسات روان‌درمانی فردی یا زوج‌درمانی، و پایبندی به سبک زندگی سالم (مثل خواب منظم، پرهیز از مصرف مواد محرک، و کنترل استرس) می‌توانند کیفیت زندگی و روابط عاشقانه را به شدت بهبود بخشند.

نشانه های عاشق شدن یک فرد مبتلا به اختلال دوقطبی

عاشق شدن در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی می‌تواند پیچیده‌تر از افراد دیگر باشد، چرا که احساسات آن‌ها ممکن است تحت تأثیر نوسانات خلقی قرار گیرد. با این حال، برخی نشانه‌ها و رفتارها می‌توانند نمایانگر شکل‌گیری احساسات عاشقانه در آن‌ها باشند. این نشانه‌ها ممکن است بسته به فاز خلقی فرد (شیدایی یا افسردگی) شدت و شیوه‌ بروز متفاوتی داشته باشند:

در فاز شیدایی (مانیا):

ابراز عشق شدید و سریع: ممکن است فرد در مدت زمان کوتاهی احساسات شدید عاشقانه‌ای را ابراز کند و درباره ازدواج، آینده مشترک یا تعهدات بزرگ صحبت کند، حتی اگر زمان زیادی از آشنایی نگذشته باشد.
هدیه دادن یا سخاوت بیش از حد: تمایل به خرج کردن پول یا دادن هدیه‌های گران‌قیمت برای نشان دادن علاقه، یکی از نشانه‌های معمول در این فاز است.
رفتارهای پرانرژی و افراطی: تماس‌ها یا پیام‌های مکرر، اصرار به ملاقات‌های پی‌در‌پی و تمایل به همراهی دائمی، ممکن است بخشی از رفتارهای عاشقانه فرد مبتلا به اختلال دوقطبی باشد.
افزایش میل جنسی و محبت بدنی: گاهی میل جنسی بالا یا تماس فیزیکی بیشتر می‌تواند بخشی از رفتارهای ابراز علاقه باشد.

در فاز افسردگی
احساس بی‌لیاقتی برای عشق: عشق در بیماران دوقطبی ممکن است با وجود داشتن احساسات واقعی، فرد فکر کند شایسته‌ عشق یا رابطه نیست، و به همین دلیل دچار کناره‌گیری عاطفی شود.
عدم ابراز واضح احساسات: فرد ممکن است نتواند احساسات خود مثلاً با گوش دادن، حمایت کردن یا توجه‌های کوچک اما معنادار را به روشنی بیان کند یا به طور غیرمستقیم علاقه‌اش را نشان دهد.
ترس از رها شدن: ممکن است نسبت به عدم علاقه طرف مقابل بسیار حساس شود و نشانه‌های کوچک را به عنوان نشانه‌ پایان رابطه تعبیر کند.

کلام پایانی

عشق در زندگی بیماران دوقطبی ممکن است با چالش‌های خاصی همراه باشد، اما غیرممکن نیست. این عشق نیازمند آگاهی، همدلی، درمان و تعهد دوطرفه است. اختلال دوقطبی به تنهایی مانعی برای داشتن یک رابطه عاشقانه موفق نیست؛ بلکه مدیریت صحیح آن، می‌تواند به روابطی عمیق‌تر، واقعی‌تر و پرمعناتر منجر شود.