در این مدل، ماده تاریک فقط یک توده‌ی ساکن نیست، بلکه ممکن است به صورت گروه‌هایی فشرده از ذرات (به‌نام «سولیتون») در حال چرخش باشد. درون این سولیتون‌ها، گرداب‌هایی به وجود می‌آیند که رفتار چرخشی ماده را سازمان‌دهی می‌کنند؛ درست مانند مایعات خاصی که در آن‌ها چرخش به صورت رشته‌های نازک و جدا از هم انجام می‌شود.
به گزارش فرادید، دانشمندان همچنین این احتمال را مطرح کرده‌اند که این گرداب‌های میکروسکوپی ممکن است در ابعاد بسیار بزرگ‌تر نیز نقش داشته باشند و باعث شوند کهکشان‌ها از طریق رشته‌هایی از ماده تاریک به هم متصل شوند. این ساختار بزرگ به «شبکه کیهانی» معروف است که کهکشان‌ها را در جهان به هم پیوند می‌دهد.
اگرچه شناسایی این گرداب‌ها بسیار دشوار است (چون ماده تاریک نور ساطع نمی‌کند)، اما ممکن است از طریق اثرات گرانشی آن‌ها بر حرکت ستارگان و گازهای اطراف قابل تشخیص باشند. تیم پژوهشی امیدوار است در آینده با پیشرفت ابزارهای علمی، بتوان این ساختارهای فرضی را به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم مشاهده کرد.
بنابراین ممکن است جهان ما نه‌تنها پر از ماده‌ی تاریک نامرئی باشد، بلکه این ماده به شکل رشته‌هایی از گرداب‌های کوانتومی در سراسر فضا پراکنده شده باشد و ساختار کلان کیهان را شکل داده باشد. این نظریه، دیدگاه ما درباره‌ی نظم پنهان در جهان را دگرگون می‌کند.
